I Wanna go back!!!! (terugblik Afrika)

3 Weken geleden liep ik nu de voordeur van mijn huis binnen. Nét terug uit het warme Afrika. Inmiddels voelt het alsof ik er nauwelijks geweest ben, wetende dat ik toch daar was. Wat vloog de tijd! En wat heb ik genoten! Gemengde gevoelens kwamen de afgelopen tijd voorbij.

Woensdag 30 september.

Nog een half uurtje en we worden opgehaald. We zijn de enige die in het Doingoood huis zijn en pakken rustig onze laatste spulletjes in. We zijn vandaag om 6.30 opgestaan, om afscheid te nemen van al onze huisgenoten die inmiddels naar hun projecten zijn vertrokken. Ik ga nog eventjes in de tuin zitten om te genieten van de laatste Afrikaanse zonnestralen. 10.30, Rachid zou er nu moeten zijn om ons naar het vliegveld te brengen. 10.45 hij is er nog niet. Hm, we moeten wel echt op tijd bij het vliegveld zijn. Overal in Afrika mag je te laat komen, behalve…juist! bij het vliegveld. Want, wonder boven wonder vertrekt daar alles precies op tijd. Hoe is het mogelijk?!?

Om 10.50 is Rachid er gelukkig. Hij was ons niet vergeten. Nadat we snel alles ingeladen hebben, nemen we afscheid van de tuinman en vertrekken we. Onderweg probeert Rachid ons nog even een laatste onvergetelijke rit te geven. Hij zet onze twee favoriete Afrikaanse nummers op en swingend komen we aan op LLW Airport. Rachid zegt dat we niet moeten huilen, omdat hij anders ook moet huilen en niemand hem dan kan troosten. Lachend om zijn grapjes nemen we afscheid. Nog niet helemaal realiserend dat het dan nu echt voorbij is. Het inchecken verloopt voorspoedig. We wachten een uurtje en stappen het vliegtuig in.

In het vliegtuig is het vrij krap. Aangezien we 5,5 uur in dit vliegtuig zitten besluit ik een rij naar voren te gaan. Daar is de nooduitgang en heb ik heerlijk veel beenruimte. Mieneke kan daardoor lekker liggen op drie stoelen. Ik beland naast twee Amerikaanse artsen van een jaar of 25 die ook een maand vrijwilligerswerk hebben gedaan in Lilongwe. De jongemannen zijn vriendelijk en geïnteresseerd in onze verhalen. We vertellen elkaar onze belevenissen en komen er achter dat wij eigenlijk superveel gezien en gedaan hebben en eigenlijk het maximale uit onze reis hebben gehaald! Wouw! De mannen zijn lichtelijk jaloers. Wat fijn dat we een gewoon gesprek kunnen hebben, zonder het gevoel te krijgen dat ze iets van je ‘moeten’. De Amerikanen gaan naar een Baptisten gemeente, wat het dubbel bijzonder maakt. Zit je ineens naast twee broers :D De reis vliegt voorbij. Eenmaal aangekomen in Addis Abeba hebben wij een wachttijd van 4 uur. Aangezien zij 2 uur moeten wachten besluiten we Cluedo te gaan spelen met z’n vieren. Het Nederlandse team wint!

Als de mannen gaan inchecken veranderd er voor ons ook het een en ander. Gelijk rennen er twee donkere mannen naar de lege stoelen naast ons. Eerst praten ze samen, het gesprek gaat vrij snel over naar ons. Mieneke en ik realiseren ons dat we nog steeds in Afrika zijn en we nog steeds mentosjes zijn tussen de dropjes. We vallen nog enorm op.

Ook wij mogen gelukkig inchecken. Ondanks dat drinken in je tas verboden is, komen mijn 3 waterflesjes met gemak door de douane. De vrouw achter het schermpje kijkt meer naar de rij dan naar het schermpje. Best een gevaarlijk idee eigenlijk. De vlucht van 8,5 uur vliegt voorbij. Samen hebben we 3 stoelen waardoor we, ietwat in elkaar gevouwen, beiden heerlijk liggen en in slaap vallen.

In Vienna hebben we een korte overstap. We voelen ons wakker, moeten nog maar 1,5 uur reizen en hebben energie voor 10 om het thuisfront te vertellen over onze avonturen en belevenissen. We zitten naast een jongen die twee maanden heeft gereisd in Thailand, Vietnam en Cambodja. Wat een verhalen en wat een avontuur. Heerlijk om weer gewoon Nederlands te kunnen praten, ook een beetje gek na vijf weken Engels. Op Schiphol staat onze familie en lieve Marie ons op te wachten. Natuurlijk is Job er ook bij. Gezellig even koffie drinken en de eerste verhalen vertellen. Mieneke en ik zitten naast elkaar. Het idee dat we ook bijna afscheid moeten nemen van elkaar is gewoon niet leuk.

Thuis pak ik rustig uit, verschoon ik mijn aquarium en besef ik me daarmee gelijk dat ik weer écht thuis ben. Het Nederlandse ongeduld was er al toen we op onze koffers moesten wachten. Raar hoe snel dat gaat. ’s Avonds rollen opeens de tranen over mijn wangen. Wat mis ik Afrika! Het idee dat ik daar voorlopig niet meer ben, niet meer de vrijheid heb, niet meer elke dag op avontuur ga, niet meer bij de kinderen ben, niet meer de warmte heb. Het idee dat het avontuur, wat zo lang leek, voorbij is, is echt verschrikkelijk!!

Ondanks dat ik Afrika mis, weet ik dat ze het daar goed hebben. Goed op hun manier. Ze genieten van het leven, leven écht met de dag en zijn gelukkig met het weinige wat ze hebben. Ze weten dat God altijd bij hen is en elke dag voor hen zorgt. Wat bijzonder. Het maakt het iets makkelijker om ze te moeten missen. In Nederland heb ik het gevoel van saaiheid en voorspelbaarheid. Je weet eigelijk al hoe je week gaat verlopen, omdat je alles zelf plant. Daarnaast is het in Nederland gewoon te goed geregeld. Wegen waar een klein kuiltje in zit worden alvast vervangen om erger te voorkomen. Rioolbuizen worden vervangen gewoon omdat ze oud zijn. Wat is Nederland soms eigenlijk toch raar!

Het is geweldig om de mensen thuis over Afrika te vertellen. Nog steeds praat ik bijna dagelijks over ons avontuur. Regelmatig bellen Mieneke en ik elkaar, gewoon om even wat herinneringen op te halen. Of we sturen elkaar een fotootje. Op zulke momenten lijk ik even terug, even terug in Afrika. Ook hebben we nog contact met huisgenoten die nog wel in Malawi zijn. Wat geweldig om hun avonturen te volgen. Hierdoor blijft Afrika leven. Ondanks dat ik terug ben, is Afrika niet op gehouden. De herinneringen, avonturen, belevenissen en ervaringen neem je je leven lang mee. Hierdoor blijft Afrika in principe voortleven. Ondanks dat mis ik het enorm! Terug ga ik zeker! Wanneer is nog onbekend. Voor nu moet ik het doen met de herinneringen, foto’s en verhalen die ik heb.

Afrika: voor iedereen een aanrader. Afrika, bedankt dat ik van je mocht genieten!
Ik mis je!

Hannah

Tionanna

29-09-15 Tionanna (tot ziens)

Zucht. Morgen gaan we naar huis. Een reis van 24 uur.. slik. Ik wil eigenlijk niet naar huis. Er zitten nog zoveel ideeen in mijn hoofd en ik ben net zo lekker gewend aan het leven hier, de leuke mensen in ons Doing Goood-huis en op het project... Maar ik ben heel erg dankbaar voor de tijd die we hier geweest zijn. We hebben zoveel mogen doen en meemaken. Het was een prachtige tijd van heel veel verschillende emoties en gevoelens. Hannah en ik waren een topteam en we zijn er nog sterker van geworden. We hebben mensen blij kunnen maken en zij hebben ons blij gemaakt. Voordat we Malawi gedag zwaaien, hier nog even een verslagje van onze laatste dagen:

Vrijdag hebben we geschilderd op ons eigen project, dat was zo ontzettend gaaf! We hebben een boom gemaakt met alle namen van de kids en werkers erbij en een schildering bij de ingang.

In het weekend zijn we voor het laatst naar Lake Malawi geweest, Senga Bay. We konden heerlijk uitrusten en zwemmen. Samen met Barbara en Lisette zwom ik naar een rots die wat verder lag. 's Middags maakten we een boottocht waarbij we naar 'Lizzard Island' gingen. Het water was daar nog koeler en helderder en we zagen leuke kleine blauwe visjes die zich tussen de rotsen verscholen. Het was heerlijk. Toen we zaten te relaxen, kwam er een patser-bootje langs met Turkse en Indiase mannen en twee jetski's. Nadat Yara en Myrthe bij hen achterop waren geweest en met meer dan 70 k. per uur over het water sjeesden, waagde Hannah ook een kansje. Keihard schoot ze voorbij. Opeens zag ik vanuit de verte dat de twee jetski-rijders van de jetski afvlogen! Woeps.. Niks gebroken gelukkig. Een paar minuten later sjeesden ze weer terug. Of ik ook even wilde? Nee bedankt, de jakkie-iel-ik-kijk-naar-je-bikini-blik van de man op de jetski weerhield me ervan. Ik vond Hannah heel stoer! Wel heeft ze een beetje spierpijn.. ai ai. Er werd een maaltijd voor ons klaargemaakt met verse vis, die we in de bijna-ondergaande-zon op aten (Hannah niet want die lust geen vis).

-Hahaha ik onderbreek deze blog even voor een op-de stoel-staan-moment, omdat er een MEGAspin op de muur zit....Ja....hij is dood..pfiewww. Dank u Barbara! Frank schreeuwde het hardst.. ;P-

We gingen terug en moesten naar de lodge een stukje lopen vanuit de boot. Wel vijftig kids liepen met ons mee! Ik zette wat liedjes in en zo liep er een grote zingende duo-penotti-stoet over de straat de berg op. 's Avonds gingen we dansen in een klein lokaal tentje hahah, dat was echt heel grappig. En omdat we geen water hadden hebben Lisette en ik ons haar gewassen in Lake Malawi, onder de stralende volle maan.
Zondagavond weer back in tha doing goood house hielden we een bonte avond, omdat er deze week vier vrijwilligers weggaan. Iedereen had leuke spellen, liedjes en gekke dingen bedacht en we hadden een topavond. Ik had ook een liedje geschreven (onder aan de pagina voor de liefhebbers ;)).

Gisteren was onze laatste dag op het project. We knustelden met ballonnen met de kids en daarna kregen we een heus ceremonieel afscheid waarbij ze voor ons zongen, speeches deden en ons een taart aan lieten snijden. Hannah en ik voelden onszelf net getrouwd. Het was zo lief van hen! Wij speelden ook nog wat liedjes voor en met hen met de gitaar. Ook gaven we hen een gitaar-en-zangboek (met akkoorden) dat ik had gemaakt. Zo kunnen de huismoeders en de jongen die de gitaar ook al aardig beheerst, de liedjes spelen. In de bus terug moest ik even een traantje laten, ik ga ze zo missen. Toen we wegreden realiseerde ik me: er ligt echt een stukje van mezelf daar. Gelukkig zit er ook een stukje van hen in mijn eigen hart. Ik zal ze nooit vergeten en we zullen voor hen bidden. En wie weet, misschien zien we elkaar ooit wel weer. Daarom zeg ik geen vaarwel, maar Tionanna, tot ziens.

Tionanna (Doing Goood-lied, Mieneke Kralt 27-09-2015)
Open je ogen en kijk om je heen
hier in Malawi ben je nooit alleen
Mwuli Bwanji, Mzungu wat ben je toch wit
vast nooit een powercut met zo'n licht gezicht

Extra laag op je schoenen, je huid lekker dof
Een heerlijk aroma van vuur zweet en stof
Jezelf lekker douchen dat kan soms echt niet
want aan het water hier zit een limiet

(Chorus)
Tionanna tionanna, 'k zie je wel weer
warm heart of Africa Malawi is here
Tionanna tionanna, 'k zie je wel weer
warm heart of Africa Malawi is here

Wind door je haren het is heel erg knus
Totaal opgevouwen in een minibus
Net als je denkt 't is te vol 't is te gek
duwt die lieve propper een kip in je nek

Cabasa's zijn ideaal voor heftig schietgebed
altijd weer fijn als je heel bent afgezet
't Is mintgroen gezellig in huis Doing Goood
we lachen en delen wat iedereen doet

(Chorus)

Cultuur kan soms schokken soms sta je perplex
Maar over 't algemeen is 't hier vooral relax
Afspraak is afspraak dat kennen ze niet
Je kunt hier wachten totdat je wortel schiet

Als kindjes maar lachen, dat is ons doel
want als je liefde deelt geeft dat een goed gevoel
Vrijwilligerspower je doet wat je kan
Soms zie je er pas later de resultaten van

(Chorus)

(Bridge)
Na een dag lig je knock-out in bed
met wat pech verstrikt in je muskietennet
Ben je op zoek naar een liefje, je hebt hier zo beet
want met al die muggen, altijd wel deet

(Chorus)

Tionanna, lieve mensen van Malawi en het Doing goood huis <3 <3 <3
Thanks for everything
en voor straks alvast Madzuka Bwanji (goedemorgen) voor onze lieverds in NL.

Mieneke (en Hannah)

Woorden betekenis:
Mwuli Bwanji: hallo
Mzungu: blanke
Cabasa: fietstaxi
powercut: stroomuitval
propper: de man die probeert je de minibus in te schreeuwen en het geld verzamelt

Wat een zegen: verfrissende regen!

Vandaag, dinsdag de 22ste, een lekker ochtendje vrij! Wat heerlijk, al onze huisgenoten (we zijn totaal met 10!) zijn lekker op pad naar hun eigen projecten. Even een momentje voor jezelf. Best even wennen. Eerst maar eens even wat langer slapen dan normaal. Wat ontzettend lekker! Met een ietwat rusteloos gevoel -ik heb tientalle ideeen voor mijn enige vrije ochtend- beslis ik wat ik ga doen: even het een en ander wassen en daarna tijd voor een bakkie! We drinken samen met Debora en de tuinman een bakkie warme choco. Vervolgens tijd voor wat creativiteit. Na een pannenkoeken-lunch vertrekken we spoedig naar ons project.

Eind september en de maand oktober is het hier hoogzomer, zonder regen. Tussen 11 en 14uur is het het warmst van de dag, dit merken we dan ook meteen. Na een lekkere kleef-plak-zitten als een opgevouwen giraf in de minibus- tocht, komen we aan op ons project. Helaas ietwat laat omdat we dit keer wel 3 maal politiecontrole hadden. Natuurlijk denk je als chauffeur niet na de eerste controle 'ik dump er een paar', en ook na de tweede controle denkt hij dat niet. Met als gevolg dat hij drie keer de politie omkoopt. De kinderen zijn huiswerk aan het maken. De moeder houdt nauwlettend een oogje in het zicht. Mieneke leest een verhaal voor aan een aantal kinderen. Intussen help ik de vierjarigen met het schrijven van allemaal enen (1). Toch best lastig als je niet gewend bent om te schrijven. Met de tong uit de mond doen ze ijverig hun best. Wat een schatjes! Ik hou van deze kindertjes, van de familie. Altijd als we komen roepen ze 'Welcome home'. Inmiddels voelt het ook wel als thuiskomen. Mieneke gaat kleuren met een heel aantal kinderen. Intussen zit ik bij de meiden die allemaal vlechtjes in hun haar krijgen. Heerlijk om even te ontspannen.

Na wat heerlijke thee en versgebakken witbrood, vertrekken we met Telina en Agrey (de huisouders) naar de kerk in Area 49. Oeh, wat ben ik nieuwsgierig! In Nederland heb ik inmiddels aardig wat verschillende diensten meegemaakt. Aangezien onze huisgenoten wat perplex terug kwamen van hun dienst, ben ik zeer benieuwd naar ons verloop van de avond. In de auto heerst een gemoedelijke prima sfeer. Agrey maakt grapjes en voelt zich inmiddels aardig vrij bij ons. Eenmaal op het parkeerterrein horen we de swingende muziek al galmen. De kerk ziet er uit als een soort Opwekkings tent, zoals bij het hoofdprogramma van de conferentie Opwekking. In de kerk kunnen totaal ongeveer 1000 mensen. Een kleine 200 man staat te swingen, een koortje staat naast het podium en de zangleider danst uitbundig heen en weer. De zangleider zingt alle regels voor, die de kerk vervolgens herhaalt. De zangleider zingt intussen weer door die zin heen. Een blij en aangenaam gevoel stroomt door mijn lichaam. Voor nu is het prima, leuk en komt het fijn over. Langzaam wordt het steeds drukker in de kerk: typtisch Afrika, denk ik. Zelfs baby's en kinderen zitten nog in de avonddienst. Na het swing en dance gedeelte gaan we over tot de Worship. 'Worthy is the lamb, worthy is the lamb, you are holy, holy, are you lord God almighty, worthy is the lamb, worthy is the lamb, amen' wordt uit volle borst meegezongen in de Afrikaanse menigte. Vol overgave staan de mensen te aanbidden. Momentjes van kippevel volgen. Wat een enorme verbinding. Ëén kerk, één God, één gezamelijk lied. Gevoelens van blijdschap en dankbaarheid. Wat is God ontzettend goed. Na een uur zingen begint de preek, welke gaat over voorspoed voor Christenen die Jezus volgen. De preek wordt geschreeuwd naar de zaal, waarop de gemeente telkens 'amen' roept. Wat ben ik ontzettend blij dat ik mee ben gegaan naar deze dienst. Ik voel me opgeladen en supergoed. Met oorpijn vertrekken we naar huis. Eenmaal thuis kunnen we gelijk aanschuiven bij het avondeten. Moe en voldaan stappen we in ons bedje. Wat een zegen om daar te zijn geweest!

Woensdagochtend gaan we met Ellen en Yara mee naar 'House of Joy', een crisisopvang waar 14 baby's en 50 peuters verblijven. De kindjes worden verzorgd door nonnen en een paar huismoeders. Onder begeleiding van Mieneke's gitaarspel zingen, spelen en dansen we met de kindjes. Deze kindjes kunnen geen Engels, ook de huismoeders kunnen dit bijna niet. Opeens merken we hoe lastig het is om dan een dansje met de kindjes te doen. De kindjes staren naar de gitaar alsof ze het nooit eerder gezien hebben. Daarna gaan we lekker baby's knuffelen. Ik hou een tweeling vast van 5 weekjes. Het kindje lijkt nog lichter dan een melkpak. Heftig om te beseffen dat hun moeder tijdens de bevalling overleden is, de vader werkt en de kindjes vanaf baby af aan in een opvang wonen met 12 andere kindjes. De kindjes liggen allemaal op 1 zaal, met als resultaat dat als er een gaat huilen er spontaan een heel koor ontstaat. Ik besef me dat ik en vele kinderen in Nederland het zeer goed hebben. Ook besef ik me dat deze kindjes het lastig gaan krijgen, omdat ze nu al starten zonder hun eigen familie. Ik ben blij dat er standaard vrijwilligers vanuit onze organisatie zijn. Elke dag dat een baby geknuffeld wordt is er een. Ik merk dat de nonnen prioriteiten moeten stellen en veelal functionele aandacht moeten geven. Zodra de kindjes sterk genoeg zijn worden ze bij de gemeenschap terug geplaatst. Een mooie, ontroerende dag verloopt snel. We verschonen de een na de andere katoenen luier. Soms druipt het er aan alle kanten uit of is de luier simpelweg te dun om alles op te nemen. Na een indrukwekkende dag gaan we weer op huis aan.

Inmiddels zijn er vier nieuwe mensen bij de groep vrijwilligers gekomen, die elders verblijven. Ik deel over ons project, aangezien een meid ons na ons aflost. Op dat moment besef ik me wat we allemaal hebben gedaan, hoe gaaf het is en hoe blij ik ben. Na een relaxte avond hebben Mieneke en ik nog even een moment samen. Even bijkomen van alle indrukken en de drukte in ons huis. Het is lastig om een stil plekje voor jezelf te hebben met zoveel mensen.

Donderdag starten we weer op ons eigen project waar we met open armen worden ontvangen. De huismoeders lachen om ons verhaal. Mieneke en ik zaten vanmorgen in de meest chille minibus ever, waardoor we beide zaten te dagdromen en de medereizigers een kilometer na ons project zeiden 'weten jullie wel waar Chitipi is?' Wij een volmondige 'ja', waarop de reizers zeiden 'dat ligt inmiddels al een kilometer terug'. Balen! Dan maar uitstappen en lekker een ochtendwandelingetje erbij.

De kinderen op het schooltje zijn enorm veranderd, evenals onze indruk van de leraren. De leraren gaan door met hun les als we binnenkomen, ze doen wat! De kinderen zijn helemaal aan ons gewend. Praten met elkaar, spelen spelletjes, maken ruzie, rennen, gaan van hun stoeltje af als de juf even weg is, etcetera etcetera. Ook kruipen de kinderen ongevraagd op schoot. Wouw! De leukste schooldag van onze reis in Malawi!
Tussen de middag krijgen we rijst en tomaten met ei als lunch. Superlief dat ze dat speciaal voor hun gasten maken. Het gehandicapte meisje wordt door Telina helemaal in de watten gelegd: vlechtjes in de haren, nageltjes gelakt, knuffelen met 'mama', samen zingen en tot slot mooie paarse lippenstift op haar lipjes. Het meisje is helemaal ontspannen. Telina legt uit dat de naam van het meisje 'gift' betekent. Nergens in de maatschappij heeft ze een plekje, hier bij Chitipi zien ze haar als gift van God waar ze voor mogen zorgen. Telina vertelt over hoe ze bij dit project is gekomen, hoe ze haar man heeft ontmoet en wat God in haar leven heeft gedaan. Wouw! Haar verhalen boeien me! Zo praten we een poos.

's Middags leert Mieneke twee huismoeders nog wat gitaargrepen. Even later zien we dat ze het oefenen met de oudere kinderen. Geweldig leuk om te zien! Ook hoor je veel mensen onze liedjes zingen 'Create in me a Clean heart', 'Who is the King of the Jungle', 'A ram sam sam'. Superleuk om te zien wat voor inpact je kan hebben in 4 weken. Telina vertelt ons dat ze ons echt gaat missen en ze ons leuke enthousiaste vrijwilligers vindt. Nice om te horen!

Als we onze spullen pakken om naar huis te gaan, zie ik een berichtje op mijn telefoon van een huisgenoot 'vanaf vandaag, donderdag, tot en met maandag hebben we geen water. Wanneer het vandaag stopt is onbekend'. Als een malle reizen we naar huis in de hoop nog een laatste douche te kunnen pakken. Ook willen we nog snel de kleding wassen die we weg willen gaan geven aan ons project, aanstaande maandag. Eenmaal thuis hadden we gelukkig nog water! Voor hoelang... geen idee! Ik laat me verrassen! Warm heart of Africa. Warm zal het zeker zijn! Haha! Na een uurtje gaat het opeens regenen: 2 minuten een paar druppeltjes. Wat een zegen die verfrissende ienieminie regen :P
Tot snel! Bedankt voor jullie lieve berichtjes en enhousiasme! Het doet ons supergoed!
xxx Hannah (en Mieneke) :D

@Mariel! Wat je echt mee moet nemen zijn verfspullen en knutseldingen! Superduur hier ;) De meeste projecten waarderen het als er wat muurschilderingen komen op de kale saaie muren (zie foto's). En als je een intrument kan bespelen is het zeker een aanrader om je intrument mee te nemen :D Ook is het leuk om een voetbal mee te nemen. Wat ze hier hebben zijn van die superlichte balletjes en basketballen... De echte voetbals zijn ontzettend prijzig. Met een bal kan je veel doen, dus dat is nooit verkeerd. Succes!

Kajakavonturen, muizen op een stokje en een handmassage

Kajakavonturen, muizen op een stokje en een handmassage

7 uur 's ochtends op vrijdag. Na een drukke week knijpen we er weer even lekker tussenuit om ook iets van het land te zien. De zon is allang op en voor de echte Malawianen zijn we eigenlijk niets dan mietjes. Vijf uur opstaan is de lat. We maken ons klaar om een weekend weg te gaan naar Cape McClear aan Lake Malawi. Met de auto verdwalen we wat omdat de driver niet precies weet waar we heen moeten. Ik heb nogal buikpijn en samen met veel hitte en slingerende wegen is dat geen puike combi. Eindelijk op de plek aangekomen is het de rit wel waard. We hebben uitzicht over Lake Malawi en kunnen zo het steentjesstrand (au je voeten!) op lopen. Zwemmen of niet is voor ons de vraag.. Verhalen over bilharsia (een parasiet die vermeend wordt in Lake Malawi te zitten en door je porieen in je organen terecht kan komen, heeeeel fijn) tollen rond in ons hoofd. Maar de kans is voor toeristen nihil en hij blijkt alleen bij het riet en modder voor te komen. Een keuze hebben we trouwens niet, want het douchewater komt ook uit the lake. Dus nemen wij ook een duik en laten we ons bloed in NL testen. De volgende dag willen we graag kajakken. Nadat we wat heen en weer geslenterd zijn over het strand en geprobeerd hebben wat Malawiaanse mannen te motiveren om kajakken voor ons te regelen, liggen er na een paar uur vijf klaar. Uitkijkend over het oneindige blauwe water peddelen we voort. Op de heenweg zegt Hannah: 'Pff, 't wordt nu wel zwaarder he, bij jou ook?' 'Ehm.. nee eigenlijk niet..'zeg ik. 'Vreemd...'denkt Hannah. 'Ik heb toch een betere conditie gekregen van dat voetbal...'

Als we nog een stuk verder willen kajakken ligt Hannah's kajak toch wel erg diep in het water. 'Dit is toch niet normaal..' Ik zeg dat ze er toch wat water uit kan scheppen met haar handen, 'doe iets!', denk ik. Eenmaal bij Hannah help ik haar om er water uit te halen, maar het heeft niet veel nut. Oeps, er is dus echt iets aan de hand.. Het is een komish geheel. Ellen wil alvast de kostbare spullen uit de kajak halen en opent de rubberen deksel. Dan blijkt dat de kajak van binnen bijna volledig gevuld is met vrolijk kabbelend water, dat zijn best doet de kajak deel uit te laten maken van de lake-bodem. Pogingen om Hannah te trekken zijn tevergeefs en ze zit met haar lekkere kontje al helemaal onder hihi. 'Gelukkig heb ik een reisverzekering voor mijn schoenen' is het eerste wat Hannah zegt op het moment van bijna-zinken. Ik kajak snel naar het strand en haal een kajakman die dapper in mijn kajak springt om Hannah te hulp te schieten. Van de wal in .. het meer want hij trekt aan de voorkant- waar overigens een enorm gat blijkt te zitten, hoera een lek!- waardoor de achterkant volledig in het water zakt. 'Hallo, hallo! I'm sinking here!' gebaart Hannah hevig terwijl ik vanaf de kant toekijk hoe Hannah het water inzakt. 'Go out you can swim' zegt de man. Op het land probeert Hannah duidelijk te maken dat zij niet voor een lekke kajak gaat betalen. 'I'm very... hoe zeg je boos ook alweer...? 'Angry'.. 'Angry!' Uiteindelijk krijgen we het na wat communicatieve rompslomp gefikst met onze mooiste glimlach en een paar 'zikomo kwanbieri's (heel erg bedankt)' Hannah gaat die nacht naar bed met een flink opgedofte conditie. En wat spierpijn. De volgende dag staan we wel diehard om 5 uur op (jahaaa Nienke) om een zonsopgang te zien, prachtig!

Op de terugweg naar het doing goood huis schiet Hannah zelf iemand te hulp. We rijden terug met een van onze vaste drivers, echt een schat. Maar helaas staan we stil op een berg doordat de motor te heet is. Met haar kennis over verhitte motors (jahaaa Chris Koning, van u geleerd, grote grote dank) zorgt ze ervoor dat onze driver geen water in de koelstofbuis gooit waardoor de auto niet ontploft en de driver niet verbrandt. Hij is Hannah zeer dankbaar, laat hij haar in een shop onderweg weten en koopt frisdrankjes voor ons.

Vandaag gaan we weer naar ons project en wordt ik getrakteerd op een heerlijke rit in de minibus met mijn gitaar letterlijk in mijn nek. Ik hou veel van mijn gitaar, maar om er nu bijna mee te zoenen.. Tijdens de rit doe ik een schietgebedje of mijn gitaar please niet geplet mag worden tussen mijzelf en de bank voor me. Ook op de fietstaxi zijn er aardig wat schietgebedjes naar de lucht gevlogen. Marie, om gelijk jouw vraag te beantwoorden, wat we buiten liefjes, vrienden en familie het meest missen aan NL is 'normaal' verkeer. Een eigen zitplek zou al heel fijn zijn. Eigenlijk hebben we hier niets te klagen, we zijn helemaal ingeburgerd. We eten alleen nog niet de locale specialiteit: muisjes op een stokje. Altijd al willen weten hoe geroosterde muis smaakt? Hier zijn ze langs de weg ruimschoots te koop.

Aangekomen op het schooltje zingen, dansen en spelen we met de kleine kids en daarna gaan we weer naar het weeshuis. We geven T., een gehandicapt meisje een voet-en handmassage met een warm badje water en zeep, ondertussen zingen we. Wat prachtig om te doen is dit. Ze lacht helemaal en ze ontspant haar verkrampte armpjes en voetjes. Ik moet bijna huilen als ik zie wat het met haar doet. Hannah en ik vinden het heel bijzonder om haar op deze manier blij te maken.

Na een goed gesprek over verschillen tussen NL en Malawi met de huisvader dansen en zingen we nog wat met de kids. Morgen gaan we o.a. mee naar een kerkdienst 's avonds.

Dit was het weer voor vandaag. Dikke dikke vette zoenen, met een klein beetje nsima (maispap) want dat eten we vaak op het project. En heel veel dank voor jullie lieve reacties, we love it!! Liefs Mieneke (en Hannah)

P.s nog antwoord op de vraag van mijn lieve mama:
Als de kids groot en zelfstandig genoeg zijn om terug te gaan naar hun eigen dorp of om zelf iets op te starten mogen ze gaan. Dat betekent als ze hun high school hebben afgerond. Sommige kinderen zijn 18 als ze weg gaan, anderen wat ouder omdat ze bijvoorbeeld later op het project zijn gekomen en toch het hele traject moeten doorlopen. Het project wil echt dat de kinderen iets bereikt hebben als ze weg gaan. :)

Als er btw nog meer mensen vragen hebben, be our guest!

50 tijgers en 150 pannenkoeken

Nijntjes op de wandjes en klappen met die handjes!

Nijntjes op de wandjes en klappen met die handjes!

Halli hallo dit is de hanmiemalawishow ;)

HIer zit ik weer, in ons Doing goood huis omringd door kaarsen (power cut!) Overigens gaat het met ons prima. We zijn allebei een beetje verliefd op Malawi geworden en de spontane, verrassende en andere manier van leven. Slik we zijn al op de helft van onze tijd hier.
Voordat we op onze langverwachte safari gingen in Zambia hadden we een beetje een deprimerende dag. We botsten echt tegen de andere mentaliteit en moesten dat even verwerken. Bedankt voor jullie lieve reacties :). Onze safari was echt geweldig. We hebben luipaarden, leeuwen, zebra's, giraffen, nijlpaarden en vooral veel olifanten en gazelles gezien. Wat een prachtige schepping!!! Het was een ervaring om nooit te vergeten. Vooral niet het nijlpaard dat ik naast onze tent hoorde. Nijlpaarden en olifanten liepen namelijk gewoon op ons terrein. Voor een nachtelijk toiletbezoek konden we James roepen, onze nachtwaker die ons altijd heel lief heen en weer bracht. Het tentenkamp zelf was ook heel rustgevend waardoor we weer heel veel nieuwe energie hadden om aan de week te beginnen.

Gisteren hebben we de wanden op de kinderafdeling van het Likuni-ziekenhuis opgevrolijkt met de olijke gestalte van -jawel-'Nijntje, een lief klein konijntje...' (zie foto's!) Met een voldaan gevoel en vooral vieze-verf-terpentine-handen vertrokken we naar de markt om boodschappen te doen voor de nu zeven aanwezige vrijwilligers in ons gezellige huis. Terwijl onze schouders bijna bezweken onder het gewicht van grote dozen voedsel, besloten we toch maar niet in de tuktuk te stappen bij een dronken-roodogige-rasta-bob-marly-type. Zo belandden we met vier personen -en giraffe- in een andere tuktuk. Op de foto zie je dat het prima past.

Vandaag begonnen we de dag met een diep gesprek met onze huisgenoot over het feit waarom Malawi nu niet vooruit komt. Ze hebben geen voorbeeld gekregen om hard te werken en doen dat dus ook niet. Waarom zou je nu gaan werken voor later om niks te doen als je ook nu niets kunt doen? Veel mensen hebben het beeld dat het voor blanke mensen allemaal uit de lucht komt vallen. Eigenlijk houden wij (o.a.) Europeanen het systeem ook een beetje in stand: mensen hier zijn gewend hun 'hand op te houden'. Nu zijn er ook mensen hier die wel iets willen bereiken zoals Johnnie van het taxibedrijf, of de jongeman bij Kiboko-hotel die probeert geld voor zijn opleiding bijeen te krijgen. Onze conclusie is desondanks dat het het meeste nut heeft om met kids aan het werk te zijn. Zij zijn de hoop op verandering. Wat fijn dat we met hen mogen werken. Een steen maakt nog geen huis, wij hopen dus een klein steentje bij te dragen aan een heel groot huis. God has a plan.

Na wat OV-vertraging (sjonge jonge, net NS!)kwamen we op ons project. We voelden ons veel meer op ons gemak nu we gewoon zelf weer aan de slag gingen met de kids. Met de baby-class (kids van 2-4) hebben we heerlijk gezongen, gedanst en spelletjes gedaan. Daarna deed ik de afwas bij onze huismoeders, las ik wat boekjes voor en heb ik de huismoeders wat grepen op de gitaar geleerd zodat zij als we weggaan op de gitaar een liedje kunnen spelen. Hannah deed kuswa nteza (noten pellen) en leerde de kids hoe ze om konden gaan met de kleine kittens van 4 weken die nieuw zijn (waar ze vandaan komen geen idee). Daarna gingen we met z'n allen zingend, gitarend en dansend los op 'who's the king of the jungle' en andere nummers. Toen de 'baas'-huismoeder onze foto's zag van het ziekenhuis, had ze meteen veel ideeen! Volgende week gaan we dus waarschijnlijk ook bij ons eigen project aan 't schilderen. Leuk! Morgen nemen we schmink mee en gaan we alle kids eens flink betoveren. We zitten er weer helemaal in en hebben superveel ideeen voor de komende weken.

Wij gaan nu heerlijk naar bed - zonder olifanten en nijlpaarden naast onze tent- Welterusten!
Heel veel liefs en dio ma kokonda (ik hou van je) Mieneke (en my dear sweet friend Hannah)

Geheimtaal en frustratie

Weer een iets langere blog, om een goed beeld te geven van onze situatie. Volgende keer doen we 'm korter :) hihi

9 September 2015 – Geheimtaal en frustratie

Dinsdag 8 september: 6.30, de wekker rinkelt ons uit bed! Tijd voor een nieuwe dag, nieuwe avonturen, kansen en mogelijkheden. De zon is al ruim 45 minuten op en geeft al een heerlijke temperatuur van 24 graden. Helaas, geen stroom, dus Brinta of een geroosterd broodje met boter zit er niet in. Desondanks zit de sfeer er goed in. De andere meiden maken zich ook klaar om naar hun projecten te gaan. Altijd even een druk moment in de keuken. Om 7.30 vertrekken we vol frisse energie naar onze opstapplaats. Soms pakken we de fietstaxi, een andere keer lopen we even tien minuten en stappen we verderop op. De stofwolken dwarrelen in het rond, Ford wagens met mensen in de achterbak zoeven voorbij, evenals vele minibusjes en gewone auto's. Op het minibusje lees ik 'max. 750Kg'. Ik tel 21 volwassenen in de auto en realiseer me dat de bus waarschijnlijk 2 keer zoveel weegt. Fietstaxi's spreken ons aan en Mieneke en ik communiceren in geheimtaal welke prijs we afspreken en tot waar we mee rijden. 'Twee-nul-nul tot het kruispunt?' 'Ja, twee-nul-nul is een goed idee, we kunnen ze altijd nog vijf-nul fooi geven'. Een van ons stelt 200 Kwacha aan de mannen voor, de mannen proberen altijd eerst nog meer te vragen, maar als we zeggen dat we inmiddels een week voor die prijs reizen, gaan de mannen akkoord en stappen we op de fiets. De achterbankjes van de fietstaxi's hebben een kussentje en voetsteuntjes, een heerlijke bries in je haren en geen momenten van wachten tot de minibus vol zit. Een ideale manier van vervoer. Soms voelt het dubbel om iemand voor je te laten fietsen. We realiseren ons dat het hier werkverschaffing is en de mensen juist blij zijn als je gebruik maakt van hun diensten.

Eenmaal op ons project helpen we in de keuken met het snijden van Mustard Leaves en tomaten. De kinderen spelen zelf buiten en de huismoeders zijn verbaasd over onze snijkunsten. We hebben namelijk al vaak gehoord: 'We don't think you can manage...' De kinderen lijken inmiddels echt toe te zijn aan school. Ze zijn vandaag niet in een spelletjes-mood. We besluiten om het jongetje van 13 maanden te leren lopen, wat steeds beter gaat. We zien een hele verandering bij het ventje. Hij brabbelt ineens de hele dag, kruipt rond en wijst naar allerlei dingen. Hij lacht en lijkt een vrolijker kindje. Terwijl ik even met het jongetje op de arm loop, passeren we een van de huismoeders. Ze wenkt het jongetje, maar hij kruipt diep in me en lijkt te zeggen dat hij het fijn bij me vindt.

Na de lunch roepen we alle kinderen en huismoeders bijeen en zingen we met de gitaar Christelijke liederen. Het maakt ons één en het geeft een waar familie-gevoel. Alle kinderen staren naar de gitaar en worden rustig. Het is een fijn moment. Heerlijk om God groot te maken en samen zijn aangezicht te zoeken!

Na een hele ochtend en middag kinderen vermaken vervolgen we onze weg naar de handgemaakte markt. Vele handelaren spreken ons aan in de hoop dat wij iets willen kopen. 'Zie je dat ding met die lange nek? Ja. Wat zal het waard zijn? Ik denk drie-nul-nul-nul. Hm. Dan zou ik beginnen met twee-nul-nul-nul te bieden. Ja goed idee. Oh! Zie je dat ding met die slurf daar? Die is ook wel leuk!' De mannen op de markt staren ons aan en volgen niks meer van ons gesprek. Samen komen we tot een goed besluit: dit werkt heeeel goed! Wat heerlijk om geheimtaal te kunnen spreken! We vervolgen onze weg naar de groente- en fruitmarkt. Het blijkt dat Mieneke en ik goede markthandelaren zijn volgens onze huisgenoten. We komen terug met goede groentes en heerlijk fruit. Tevreden en blij lopen we als echte Afrikanen met de doos op Mieneke's hoofd naar 'Carpark', de grootste minibushalte van de stad.

's Avonds ontmoeten we onze twee nieuwe huisgenoten. We zijn nu met 6 meiden en 1 man. De sfeer is wederom gezellig. Terwijl we onze maaltijdsoep koken valt opeens het stroom uit. Helaas, koken kunnen we vergeten. We proberen onze soep op de BBQ te koken, wat zeer traag gaat. Opeens gaat de stroom weer aan, waardoor we heerlijk op het fornuis verder kunnen koken. Een van onze huisgenoten heeft de eerste buikgriep te pakken en rust op bed. Mieneke is in onze slaapkamer en begint met het doden van de muggen. Door de BBQ hebben de deuren te lang open gestaan, waardoor we overal muggen hebben. Ik laat Mieneke zien dat ik thuis altijd alle muggen met een handdoek dood sla, waardoor je bijna altijd raakt. Score: 12.

De volgende morgen lopen we weer naar onze opstapplaats. Benieuwd naar de volgende avonturen begeven we ons naar het project. Eenmaal bij het huis kunnen we de kinderen uitzwaaien die naar school vertrekken. Het schooltje bij het project blijkt 3 klassen per vandaag te hebben gesloten omdat ze de leraren niet meer konden financieren. Mieneke en ik hebben afgesproken om vandaag alleen de docenten te imiteren, wat betekent dat we onder dezelfde boom belanden, op een stoeltje in de zon. De 18 kindjes van 3 en 4 jaar zitten binnen geduldig te wachten en niks te doen. Een van de drie leraren stapt op en gaat het lokaal in. Wij doen hetzelfde en nemen plaats in het lokaal. Als we eenmaal zitten staat de leraar op en gaat weer naar buiten. Mieneke's mond valt open van verbazing. Haar handen jeuken om aan de slag te gaan. Ik zeg dat we onze stoel moeten oppakken en ook naar buiten moeten gaan, anders hebben we weer de klas overgenomen. Als de leraren ons zien aankomen met ons stoeltje kijken ze ons aan. We nemen plaats naast hen in het zonnetje. Dan gaat een leraar naar binnen en Mieneke en ik volgen.

De wiskundeles begint. De kinderen schreeuwen keihard alle cijfers van 1 tot 10. Als de leraar de cijfers op het bord schrijft, snappen ze er niks meer van. Na 15 minuten is de wiskunde les voorbij. De leraar begint met het zingen van een liedje. Na twee regels zegt ze de tekst vergeten te zijn en stopt met zingen. De kindjes zitten nog steeds vol concentratie naar de leraar te kijken. De volgende activiteit begint. Ik denk: nou, nu gaan ze eindelijk wat leuks doen. Ah, nee. Niet te veel verwachten. De glijbaan wordt tevoorschijn gehaald en de kinderen gaan glijen. Niemand staat in een rij, met als gevolg dat er maar 5 kinderen glijen en de rest afwachtend erbij staat. Logica ontbreekt, ik snap er helemaal niks meer van. De leraar besluit een rij te maken en zet alle kinderen neer. Als de rij staat, vertrekt de leraar weer naar buiten en is het weer één chaos. Wat een vrouw! Hoe kun je je klas zo alleen laten? Die ouders betalen met moeite de school en dan leren ze dit... Glijbaanles duurt een uur. Het nut ervan? Geen idee. De kinderen klagen niet als er iemand voordringt. Ook lachen ze bijna niet als ze van de kleine lage glijbaan gaan. Hoe bizar. Verslagen zit ik erbij. Een van de leraren vraagt ons de sportlessen te starten. Ik leg uit dat we vandaag van hen willen leren en ik mee zal kijken met hun sportles. De leraar meldt dat de lessen voor vandaag voorbij zijn. Vol verbazing kijken we toe en besluiten samen even een rondje in de buurt te lopen.

We zakken onder een boom in schaduw en blijven even zitten om alle indrukken te verwerken. Lichtelijk boos uiten we onze frustraties over de manier van lesgeven en de mentaliteit van de leraren. Het lijkt alsof ze zo weinig mogelijk doen en voor de makkelijkste weg gaan. Kinderen van 3 en 4 jaar horen te spelen, rollenspellen te doen zoals vader en moedertje spelen, te lachen, te genieten. En niet met een vervlakt gezicht van een glijbaan te glijden... Nergens in het lokaal zie ik speelattributen. Wat kun je doen? Wat is de leerlijn? Wat bereiden ze voor? WAT DOEN ZE?!? Frustratie alom.

Janneke zou vandaag langskomen, evenals de 'moeder en vader' van het project. Met z'n vijven hadden we een gesprek over onze verwachtingen. Het blijkt dat als de moeder en vader er zijn, er veel meer structuur en ritme is. Dat misten we de laatste week best wel. Het gesprek doorloop ik met gemengde gevoelens. We zien dat de huismoeders de huishoudelijke taken prima zelf afkunnen, daar zijn we niet bij nodig 's ochtends. We besluiten even af te wachten en volgende week met een nieuwe start te beginnen. Op het schooltje kunnen we hopelijk met de kids activiteiten doen en 's middags als de kinderen van het project thuiskomen kunnen we met hen aan de slag. Het is echt lastig voor te stellen, maar we botsen hier echt tegen de andere cultuur en mentaliteit aan. Het is echt zoeken naar de juiste werkwijze en voelen ons soms zo machteloos. Wij Nederlanders willen doen doen doen, dat gaat hier nu eenmaal gewoon niet zo. Loslaten is voor ons een kernwoord geworden. We struggelen hier mee en zijn na elke dag doodop, ook al genieten we natuurlijk ook zeker.

Eenmaal thuis blijkt dat we geen water meer hebben. Wel stroom. Op dit moment hebben we al 8 uur geen water. Gelukkig hebben we 120 liter in Jerrycannen zitten. Mieneke heeft zich gewassen in een tobbe, ik voel me nog vrij stoffig.

Morgen gaan we voor vier dagen er even tussenuit. Ik ben er enorm aan toe. Even bijkomen van het werken bij Domus, de lange reis en alle indrukken van hier. Even op adempauze komen om vervolgens nog drie volle weken aan de slag te gaan. Ik besef me dat ik langzaam maar zeker uit de sneltrein-modus kom en me steeds meer besef hoe het echte leven in Malawi is. Malawi, een land met vele mogelijkheden en kansen... alleen duurt het even voordat deze soms benut worden.

Mieneke en ik zijn een waar team. Het is heerlijk om samen op reis te zijn, belevenissen te bespreken, frustraties te kunnen uiten, samen te lachen en te genieten. Ik ben super blij met haar! Ik had het avontuur niet willen missen!

Groetjes terug aan de mensen die via mijn ouders ons de groetjes deden!! Superleuk om te merken dat jullie ons volgen en met ons meeleven. Het voelt echt alsof we samen op reis zijn!! Jullie horen volgende week weer van ons, als we terug zijn uit Zambia.

Heel veel liefs en knuffels! Hannah (en natuurlijk van Mieneke!)

The white zone

7-09-2015
The white zone

Je loopt in de Malawiaanse hitte. Hoofd druipend van het zweet, schoenen rood van het zand. Per definitie verschil je niet heel veel van de lokale bevolking. Behalve dan een klein dingetje: je bent zo wit als een mentos. Onderweg naar de minibus, fietstaxi of waar dan ook staren vele paren ogen je aan. Sommigen lachen, anderen kijken alleen en enkelen werpen een boze blik. Mensen stoten elkaar aan, net alsof ze elkaar waarschuwen: 'Pas op, the white zone komt eraan!' De eerste paar dagen voel je je erg bekeken, maar het went en al gauw beweeg je je als een van hen door de stad, 'Mwuli bwangi, ndillibwino!' -wat overigens 'hallo hoe gaat het, goed' betekent- roepend.

De contrasten zijn hier levensgroot. Mensen zijn hier of heel arm, of heel rijk. Het is pijnlijk om te beseffen dat je dit met al je wilskracht niet in een keer kunt veranderen. Ook op ons project komen we situaties tegen die te gek voor woorden zijn. Maar laat ik niet te ver op de zaken vooruit lopen, we hebben ook nog een weekend gehad.

Op zaterdagochtend staan we vroeg op, Rachid komt ons ophalen om Nkoma mountain te beklimmen. Rennend door de gang en havermout schrokkend zorg ik dat ik op tijd klaar sta. Mieneke nee, denk na, Afrikanen komen niet op tijd... Een uur later stappen we in de auto. Na een zeer hobbelige rit beginnen we de klim aan een nog hobbeligere berg. De vele hagedissen en niet-zichtbare baboo's (aapjes die op de berg zouden moeten zijn maar er helaas niet waren) genieten van een symfonie van gehijg, gepuf en gezamelijke euforie bij het behalen van de top. Het uitzicht is het mooiste wat we ooit gezien hebben. 's Avonds na het koken en zingen zijn Hannah en ik zo slim om ook nog eens even lekker de was te doen. Want we waren nog niet moe genoeg. Doodop stap ik in bed. Oh het licht staat nog aan. Eruit. Weer in bed. 'Zzzz'.. zucht een mug. Er weer uit. Onvindbaar. Oke, boeiend ik lig in een muskietennet, ik ga terug. In bed. 'Zzz' Hij zit IN m'n net! Mug dood, weer in bed. Hannah: 'Mieneke wil je het ganglicht uitdoen?' Grrrr. Je snapt, ik sliep als een blok.

Zondagochtend slapen we onze bergbeklim-moeheid uit en 's middags vertrekken we voor een rustdag naar het zwembad bij crossroads. Nu voel ik me opeens wel een heel rijke westerling als we met z'n vijven met zonnebril als amazones (White zone!) op fietstaxi's over de weg sjeezen. In het zwembad zie je echt de locale upperclass.. Na een fijne lunch krijgen we opeens gin-tonics aangeboden. 'On the house,' zegt de ober. Wat lief, vinden wij, alleen het is nogal sterk... 'Tequila's!' meldt de ober vijf minuten later. 'From the man over there.' Een rijke Amerikaan vindt het blijkbaar leuk om een 'experiment' met ons uit te voeren en laat ons de gin's en tequila's brengen, hopend dat hij iets leuks te zien krijgt. Aan onze tafel komt hij zwetsen over de 'Nederlandse bitch' die hij getrouwd is en dat we echt de tequila's moeten opdrinken. Yara haalt een wisseltruc uit en drinkt 'tequila' (tonic), daarna pas gaat hij weg. Het is vrij creepy dat hij nog steeds bij het zwembad zit terwijl wij verder relaxen, maar na een tijdje storen we er ons niet meer aan. We kunnen er erg om lachen.

Vandaag komen we uitgerust ons bed uit om weer naar ons project te gaan. De rit is echter niet zo rustig. Mijn fietstaxidriver heeft een slag in zijn wiel en dankzij mijn 'AI AI AI'-kracht kan ik nog net voorkomen dat ik geplet wordt door de stoep en de minibus die naast ons rijdt. De lege, oh nee, overvolle-met-vijf-mensen-op-elke-bank-propbus, zorgt ervoor dat we na de ride doodop zijn. We stoppen zeker tien keer. Politiecontrole? Geen probleem. Koop 'm om en je mag zo weer door. Tankstation? Tuurlijk. Koop een fles benzine, rijdt verder en stop om na vijf minuten de tank bij te vullen. Vooruit denken is niet nodig. Haast? Doe gewoon de busdeur dicht als er nog een kindervoet tussen zit. Rubbernood? No worry, gewoon de rubbertjes uit de busdeur halen zodat een man zich keihard stoot zonder een kik te geven, maar bloedt als een rund. Ik snap wel dat Hannah graag uit de bus wil omdat het hoofd van de man naast haar gutst van het bloed. We hebben helaas geen papier of iets bij ons en de man ziet er niet uit alsof hij een ambulance gaat bellen. Een beetje deppen met een shirt is wel genoeg toch? Verdwaasd lopen we naar Chitipi. Misschien heeft de arme man wel helemaal geen geld om naar het ziekenhuis te gaan, besef ik me.

Gelukkig worden we op het project door onze vaste crew met kids begroet. We gaan dan even kijken bij de school ernaast, daar gaan we ook werken. Een beetje overdonderd staren we naar het tafereel voor onze ogen. Alle leerlingen staan in een lokaal te wachten en de leerkrachten maken met een paar leerlingen het lokaal schoon. Op de eerste schooldag! Ze doen hier niet aan voorbereiding. We mogen even kijken bij de eerste klas met kleintjes. Na een opgewekt 'Hello teacher- Hello class-sit down'- haalt een van de leerkrachten haar borsten tevoorschijn en voedt haar baby midden in de klas terwijl de leerlingen keihard het alfabet schreeuwen. Even later neemt de andere leerkracht ons mee naar de andere klas, waar de hele tijd geen leerkracht aanwezig was. Na een minuut komt de headmaster de leerkracht halen. 'I need her to write letters for the parents', is zijn boodschap. Ehm, ja oke, worden wij hier dan gedumpt bij de klas zonder verdere instructies? Hannah en ik kijken elkaar aan. Met spelletjes overleven we de ochtend. Als Hannah aanbiedt te helpen bij het schrijven van de brieven en ik de klas eventjes meeneem, blijkt dat ze het haar helemaal alleen laten opknappen en zelf onder een boom zitten met hun telefoon! Dit gaat ons niet weer overkomen. Als we weer terugkeren naar het weeshuis zien we de headmaster wegrijden op een bloedrode glimmende crossmotor, in gesteven pak.

Met de huismoeders maken we nog even goede afspraken over onze wederzijdse verwachtingen, dat is fijn. Met de kids waarmee we ondertussen een band hebben gebouwd, sluiten we de dag af met spelletjes. Ze zijn geobserdeerd door filmpjes van zichzelf, schattig. Helaas vinden we een lief gehandicapt meisje, waar we ook altijd mee spelen, half in de wc. Ze zit er al een uur... De huismoeder tegen wie ik gezegd had dat ze er nog zat, ligt ergens anders te slapen. Gelukkig gaat een andere er naartoe. Maar pff, mijn hartje breekt omdat ze bijna de hele dag alleen zit. We hopen een vertrouwensband op te bouwen met de huismoeders en over verschillende dingen te kunnen praten.

Op de markt lopen we als echte locals met de boodschappen op ons hoofd, want dat is nou toch eenmaal echt makkelijker. Maar we blijven... The white zone.

Kusjes en heel veel liefs, Mieneke (en Hannah)