Kajakavonturen, muizen op een stokje en een handmassage

7 uur 's ochtends op vrijdag. Na een drukke week knijpen we er weer even lekker tussenuit om ook iets van het land te zien. De zon is allang op en voor de echte Malawianen zijn we eigenlijk niets dan mietjes. Vijf uur opstaan is de lat. We maken ons klaar om een weekend weg te gaan naar Cape McClear aan Lake Malawi. Met de auto verdwalen we wat omdat de driver niet precies weet waar we heen moeten. Ik heb nogal buikpijn en samen met veel hitte en slingerende wegen is dat geen puike combi. Eindelijk op de plek aangekomen is het de rit wel waard. We hebben uitzicht over Lake Malawi en kunnen zo het steentjesstrand (au je voeten!) op lopen. Zwemmen of niet is voor ons de vraag.. Verhalen over bilharsia (een parasiet die vermeend wordt in Lake Malawi te zitten en door je porieen in je organen terecht kan komen, heeeeel fijn) tollen rond in ons hoofd. Maar de kans is voor toeristen nihil en hij blijkt alleen bij het riet en modder voor te komen. Een keuze hebben we trouwens niet, want het douchewater komt ook uit the lake. Dus nemen wij ook een duik en laten we ons bloed in NL testen. De volgende dag willen we graag kajakken. Nadat we wat heen en weer geslenterd zijn over het strand en geprobeerd hebben wat Malawiaanse mannen te motiveren om kajakken voor ons te regelen, liggen er na een paar uur vijf klaar. Uitkijkend over het oneindige blauwe water peddelen we voort. Op de heenweg zegt Hannah: 'Pff, 't wordt nu wel zwaarder he, bij jou ook?' 'Ehm.. nee eigenlijk niet..'zeg ik. 'Vreemd...'denkt Hannah. 'Ik heb toch een betere conditie gekregen van dat voetbal...'

Als we nog een stuk verder willen kajakken ligt Hannah's kajak toch wel erg diep in het water. 'Dit is toch niet normaal..' Ik zeg dat ze er toch wat water uit kan scheppen met haar handen, 'doe iets!', denk ik. Eenmaal bij Hannah help ik haar om er water uit te halen, maar het heeft niet veel nut. Oeps, er is dus echt iets aan de hand.. Het is een komish geheel. Ellen wil alvast de kostbare spullen uit de kajak halen en opent de rubberen deksel. Dan blijkt dat de kajak van binnen bijna volledig gevuld is met vrolijk kabbelend water, dat zijn best doet de kajak deel uit te laten maken van de lake-bodem. Pogingen om Hannah te trekken zijn tevergeefs en ze zit met haar lekkere kontje al helemaal onder hihi. 'Gelukkig heb ik een reisverzekering voor mijn schoenen' is het eerste wat Hannah zegt op het moment van bijna-zinken. Ik kajak snel naar het strand en haal een kajakman die dapper in mijn kajak springt om Hannah te hulp te schieten. Van de wal in .. het meer want hij trekt aan de voorkant- waar overigens een enorm gat blijkt te zitten, hoera een lek!- waardoor de achterkant volledig in het water zakt. 'Hallo, hallo! I'm sinking here!' gebaart Hannah hevig terwijl ik vanaf de kant toekijk hoe Hannah het water inzakt. 'Go out you can swim' zegt de man. Op het land probeert Hannah duidelijk te maken dat zij niet voor een lekke kajak gaat betalen. 'I'm very... hoe zeg je boos ook alweer...? 'Angry'.. 'Angry!' Uiteindelijk krijgen we het na wat communicatieve rompslomp gefikst met onze mooiste glimlach en een paar 'zikomo kwanbieri's (heel erg bedankt)' Hannah gaat die nacht naar bed met een flink opgedofte conditie. En wat spierpijn. De volgende dag staan we wel diehard om 5 uur op (jahaaa Nienke) om een zonsopgang te zien, prachtig!

Op de terugweg naar het doing goood huis schiet Hannah zelf iemand te hulp. We rijden terug met een van onze vaste drivers, echt een schat. Maar helaas staan we stil op een berg doordat de motor te heet is. Met haar kennis over verhitte motors (jahaaa Chris Koning, van u geleerd, grote grote dank) zorgt ze ervoor dat onze driver geen water in de koelstofbuis gooit waardoor de auto niet ontploft en de driver niet verbrandt. Hij is Hannah zeer dankbaar, laat hij haar in een shop onderweg weten en koopt frisdrankjes voor ons.

Vandaag gaan we weer naar ons project en wordt ik getrakteerd op een heerlijke rit in de minibus met mijn gitaar letterlijk in mijn nek. Ik hou veel van mijn gitaar, maar om er nu bijna mee te zoenen.. Tijdens de rit doe ik een schietgebedje of mijn gitaar please niet geplet mag worden tussen mijzelf en de bank voor me. Ook op de fietstaxi zijn er aardig wat schietgebedjes naar de lucht gevlogen. Marie, om gelijk jouw vraag te beantwoorden, wat we buiten liefjes, vrienden en familie het meest missen aan NL is 'normaal' verkeer. Een eigen zitplek zou al heel fijn zijn. Eigenlijk hebben we hier niets te klagen, we zijn helemaal ingeburgerd. We eten alleen nog niet de locale specialiteit: muisjes op een stokje. Altijd al willen weten hoe geroosterde muis smaakt? Hier zijn ze langs de weg ruimschoots te koop.

Aangekomen op het schooltje zingen, dansen en spelen we met de kleine kids en daarna gaan we weer naar het weeshuis. We geven T., een gehandicapt meisje een voet-en handmassage met een warm badje water en zeep, ondertussen zingen we. Wat prachtig om te doen is dit. Ze lacht helemaal en ze ontspant haar verkrampte armpjes en voetjes. Ik moet bijna huilen als ik zie wat het met haar doet. Hannah en ik vinden het heel bijzonder om haar op deze manier blij te maken.

Na een goed gesprek over verschillen tussen NL en Malawi met de huisvader dansen en zingen we nog wat met de kids. Morgen gaan we o.a. mee naar een kerkdienst 's avonds.

Dit was het weer voor vandaag. Dikke dikke vette zoenen, met een klein beetje nsima (maispap) want dat eten we vaak op het project. En heel veel dank voor jullie lieve reacties, we love it!! Liefs Mieneke (en Hannah)

P.s nog antwoord op de vraag van mijn lieve mama:
Als de kids groot en zelfstandig genoeg zijn om terug te gaan naar hun eigen dorp of om zelf iets op te starten mogen ze gaan. Dat betekent als ze hun high school hebben afgerond. Sommige kinderen zijn 18 als ze weg gaan, anderen wat ouder omdat ze bijvoorbeeld later op het project zijn gekomen en toch het hele traject moeten doorlopen. Het project wil echt dat de kinderen iets bereikt hebben als ze weg gaan. :)

Als er btw nog meer mensen vragen hebben, be our guest!