Weer een iets langere blog, om een goed beeld te geven van onze situatie. Volgende keer doen we 'm korter :) hihi

9 September 2015 – Geheimtaal en frustratie

Dinsdag 8 september: 6.30, de wekker rinkelt ons uit bed! Tijd voor een nieuwe dag, nieuwe avonturen, kansen en mogelijkheden. De zon is al ruim 45 minuten op en geeft al een heerlijke temperatuur van 24 graden. Helaas, geen stroom, dus Brinta of een geroosterd broodje met boter zit er niet in. Desondanks zit de sfeer er goed in. De andere meiden maken zich ook klaar om naar hun projecten te gaan. Altijd even een druk moment in de keuken. Om 7.30 vertrekken we vol frisse energie naar onze opstapplaats. Soms pakken we de fietstaxi, een andere keer lopen we even tien minuten en stappen we verderop op. De stofwolken dwarrelen in het rond, Ford wagens met mensen in de achterbak zoeven voorbij, evenals vele minibusjes en gewone auto's. Op het minibusje lees ik 'max. 750Kg'. Ik tel 21 volwassenen in de auto en realiseer me dat de bus waarschijnlijk 2 keer zoveel weegt. Fietstaxi's spreken ons aan en Mieneke en ik communiceren in geheimtaal welke prijs we afspreken en tot waar we mee rijden. 'Twee-nul-nul tot het kruispunt?' 'Ja, twee-nul-nul is een goed idee, we kunnen ze altijd nog vijf-nul fooi geven'. Een van ons stelt 200 Kwacha aan de mannen voor, de mannen proberen altijd eerst nog meer te vragen, maar als we zeggen dat we inmiddels een week voor die prijs reizen, gaan de mannen akkoord en stappen we op de fiets. De achterbankjes van de fietstaxi's hebben een kussentje en voetsteuntjes, een heerlijke bries in je haren en geen momenten van wachten tot de minibus vol zit. Een ideale manier van vervoer. Soms voelt het dubbel om iemand voor je te laten fietsen. We realiseren ons dat het hier werkverschaffing is en de mensen juist blij zijn als je gebruik maakt van hun diensten.

Eenmaal op ons project helpen we in de keuken met het snijden van Mustard Leaves en tomaten. De kinderen spelen zelf buiten en de huismoeders zijn verbaasd over onze snijkunsten. We hebben namelijk al vaak gehoord: 'We don't think you can manage...' De kinderen lijken inmiddels echt toe te zijn aan school. Ze zijn vandaag niet in een spelletjes-mood. We besluiten om het jongetje van 13 maanden te leren lopen, wat steeds beter gaat. We zien een hele verandering bij het ventje. Hij brabbelt ineens de hele dag, kruipt rond en wijst naar allerlei dingen. Hij lacht en lijkt een vrolijker kindje. Terwijl ik even met het jongetje op de arm loop, passeren we een van de huismoeders. Ze wenkt het jongetje, maar hij kruipt diep in me en lijkt te zeggen dat hij het fijn bij me vindt.

Na de lunch roepen we alle kinderen en huismoeders bijeen en zingen we met de gitaar Christelijke liederen. Het maakt ons één en het geeft een waar familie-gevoel. Alle kinderen staren naar de gitaar en worden rustig. Het is een fijn moment. Heerlijk om God groot te maken en samen zijn aangezicht te zoeken!

Na een hele ochtend en middag kinderen vermaken vervolgen we onze weg naar de handgemaakte markt. Vele handelaren spreken ons aan in de hoop dat wij iets willen kopen. 'Zie je dat ding met die lange nek? Ja. Wat zal het waard zijn? Ik denk drie-nul-nul-nul. Hm. Dan zou ik beginnen met twee-nul-nul-nul te bieden. Ja goed idee. Oh! Zie je dat ding met die slurf daar? Die is ook wel leuk!' De mannen op de markt staren ons aan en volgen niks meer van ons gesprek. Samen komen we tot een goed besluit: dit werkt heeeel goed! Wat heerlijk om geheimtaal te kunnen spreken! We vervolgen onze weg naar de groente- en fruitmarkt. Het blijkt dat Mieneke en ik goede markthandelaren zijn volgens onze huisgenoten. We komen terug met goede groentes en heerlijk fruit. Tevreden en blij lopen we als echte Afrikanen met de doos op Mieneke's hoofd naar 'Carpark', de grootste minibushalte van de stad.

's Avonds ontmoeten we onze twee nieuwe huisgenoten. We zijn nu met 6 meiden en 1 man. De sfeer is wederom gezellig. Terwijl we onze maaltijdsoep koken valt opeens het stroom uit. Helaas, koken kunnen we vergeten. We proberen onze soep op de BBQ te koken, wat zeer traag gaat. Opeens gaat de stroom weer aan, waardoor we heerlijk op het fornuis verder kunnen koken. Een van onze huisgenoten heeft de eerste buikgriep te pakken en rust op bed. Mieneke is in onze slaapkamer en begint met het doden van de muggen. Door de BBQ hebben de deuren te lang open gestaan, waardoor we overal muggen hebben. Ik laat Mieneke zien dat ik thuis altijd alle muggen met een handdoek dood sla, waardoor je bijna altijd raakt. Score: 12.

De volgende morgen lopen we weer naar onze opstapplaats. Benieuwd naar de volgende avonturen begeven we ons naar het project. Eenmaal bij het huis kunnen we de kinderen uitzwaaien die naar school vertrekken. Het schooltje bij het project blijkt 3 klassen per vandaag te hebben gesloten omdat ze de leraren niet meer konden financieren. Mieneke en ik hebben afgesproken om vandaag alleen de docenten te imiteren, wat betekent dat we onder dezelfde boom belanden, op een stoeltje in de zon. De 18 kindjes van 3 en 4 jaar zitten binnen geduldig te wachten en niks te doen. Een van de drie leraren stapt op en gaat het lokaal in. Wij doen hetzelfde en nemen plaats in het lokaal. Als we eenmaal zitten staat de leraar op en gaat weer naar buiten. Mieneke's mond valt open van verbazing. Haar handen jeuken om aan de slag te gaan. Ik zeg dat we onze stoel moeten oppakken en ook naar buiten moeten gaan, anders hebben we weer de klas overgenomen. Als de leraren ons zien aankomen met ons stoeltje kijken ze ons aan. We nemen plaats naast hen in het zonnetje. Dan gaat een leraar naar binnen en Mieneke en ik volgen.

De wiskundeles begint. De kinderen schreeuwen keihard alle cijfers van 1 tot 10. Als de leraar de cijfers op het bord schrijft, snappen ze er niks meer van. Na 15 minuten is de wiskunde les voorbij. De leraar begint met het zingen van een liedje. Na twee regels zegt ze de tekst vergeten te zijn en stopt met zingen. De kindjes zitten nog steeds vol concentratie naar de leraar te kijken. De volgende activiteit begint. Ik denk: nou, nu gaan ze eindelijk wat leuks doen. Ah, nee. Niet te veel verwachten. De glijbaan wordt tevoorschijn gehaald en de kinderen gaan glijen. Niemand staat in een rij, met als gevolg dat er maar 5 kinderen glijen en de rest afwachtend erbij staat. Logica ontbreekt, ik snap er helemaal niks meer van. De leraar besluit een rij te maken en zet alle kinderen neer. Als de rij staat, vertrekt de leraar weer naar buiten en is het weer één chaos. Wat een vrouw! Hoe kun je je klas zo alleen laten? Die ouders betalen met moeite de school en dan leren ze dit... Glijbaanles duurt een uur. Het nut ervan? Geen idee. De kinderen klagen niet als er iemand voordringt. Ook lachen ze bijna niet als ze van de kleine lage glijbaan gaan. Hoe bizar. Verslagen zit ik erbij. Een van de leraren vraagt ons de sportlessen te starten. Ik leg uit dat we vandaag van hen willen leren en ik mee zal kijken met hun sportles. De leraar meldt dat de lessen voor vandaag voorbij zijn. Vol verbazing kijken we toe en besluiten samen even een rondje in de buurt te lopen.

We zakken onder een boom in schaduw en blijven even zitten om alle indrukken te verwerken. Lichtelijk boos uiten we onze frustraties over de manier van lesgeven en de mentaliteit van de leraren. Het lijkt alsof ze zo weinig mogelijk doen en voor de makkelijkste weg gaan. Kinderen van 3 en 4 jaar horen te spelen, rollenspellen te doen zoals vader en moedertje spelen, te lachen, te genieten. En niet met een vervlakt gezicht van een glijbaan te glijden... Nergens in het lokaal zie ik speelattributen. Wat kun je doen? Wat is de leerlijn? Wat bereiden ze voor? WAT DOEN ZE?!? Frustratie alom.

Janneke zou vandaag langskomen, evenals de 'moeder en vader' van het project. Met z'n vijven hadden we een gesprek over onze verwachtingen. Het blijkt dat als de moeder en vader er zijn, er veel meer structuur en ritme is. Dat misten we de laatste week best wel. Het gesprek doorloop ik met gemengde gevoelens. We zien dat de huismoeders de huishoudelijke taken prima zelf afkunnen, daar zijn we niet bij nodig 's ochtends. We besluiten even af te wachten en volgende week met een nieuwe start te beginnen. Op het schooltje kunnen we hopelijk met de kids activiteiten doen en 's middags als de kinderen van het project thuiskomen kunnen we met hen aan de slag. Het is echt lastig voor te stellen, maar we botsen hier echt tegen de andere cultuur en mentaliteit aan. Het is echt zoeken naar de juiste werkwijze en voelen ons soms zo machteloos. Wij Nederlanders willen doen doen doen, dat gaat hier nu eenmaal gewoon niet zo. Loslaten is voor ons een kernwoord geworden. We struggelen hier mee en zijn na elke dag doodop, ook al genieten we natuurlijk ook zeker.

Eenmaal thuis blijkt dat we geen water meer hebben. Wel stroom. Op dit moment hebben we al 8 uur geen water. Gelukkig hebben we 120 liter in Jerrycannen zitten. Mieneke heeft zich gewassen in een tobbe, ik voel me nog vrij stoffig.

Morgen gaan we voor vier dagen er even tussenuit. Ik ben er enorm aan toe. Even bijkomen van het werken bij Domus, de lange reis en alle indrukken van hier. Even op adempauze komen om vervolgens nog drie volle weken aan de slag te gaan. Ik besef me dat ik langzaam maar zeker uit de sneltrein-modus kom en me steeds meer besef hoe het echte leven in Malawi is. Malawi, een land met vele mogelijkheden en kansen... alleen duurt het even voordat deze soms benut worden.

Mieneke en ik zijn een waar team. Het is heerlijk om samen op reis te zijn, belevenissen te bespreken, frustraties te kunnen uiten, samen te lachen en te genieten. Ik ben super blij met haar! Ik had het avontuur niet willen missen!

Groetjes terug aan de mensen die via mijn ouders ons de groetjes deden!! Superleuk om te merken dat jullie ons volgen en met ons meeleven. Het voelt echt alsof we samen op reis zijn!! Jullie horen volgende week weer van ons, als we terug zijn uit Zambia.

Heel veel liefs en knuffels! Hannah (en natuurlijk van Mieneke!)