Nijntjes op de wandjes en klappen met die handjes!

Halli hallo dit is de hanmiemalawishow ;)

HIer zit ik weer, in ons Doing goood huis omringd door kaarsen (power cut!) Overigens gaat het met ons prima. We zijn allebei een beetje verliefd op Malawi geworden en de spontane, verrassende en andere manier van leven. Slik we zijn al op de helft van onze tijd hier.
Voordat we op onze langverwachte safari gingen in Zambia hadden we een beetje een deprimerende dag. We botsten echt tegen de andere mentaliteit en moesten dat even verwerken. Bedankt voor jullie lieve reacties :). Onze safari was echt geweldig. We hebben luipaarden, leeuwen, zebra's, giraffen, nijlpaarden en vooral veel olifanten en gazelles gezien. Wat een prachtige schepping!!! Het was een ervaring om nooit te vergeten. Vooral niet het nijlpaard dat ik naast onze tent hoorde. Nijlpaarden en olifanten liepen namelijk gewoon op ons terrein. Voor een nachtelijk toiletbezoek konden we James roepen, onze nachtwaker die ons altijd heel lief heen en weer bracht. Het tentenkamp zelf was ook heel rustgevend waardoor we weer heel veel nieuwe energie hadden om aan de week te beginnen.

Gisteren hebben we de wanden op de kinderafdeling van het Likuni-ziekenhuis opgevrolijkt met de olijke gestalte van -jawel-'Nijntje, een lief klein konijntje...' (zie foto's!) Met een voldaan gevoel en vooral vieze-verf-terpentine-handen vertrokken we naar de markt om boodschappen te doen voor de nu zeven aanwezige vrijwilligers in ons gezellige huis. Terwijl onze schouders bijna bezweken onder het gewicht van grote dozen voedsel, besloten we toch maar niet in de tuktuk te stappen bij een dronken-roodogige-rasta-bob-marly-type. Zo belandden we met vier personen -en giraffe- in een andere tuktuk. Op de foto zie je dat het prima past.

Vandaag begonnen we de dag met een diep gesprek met onze huisgenoot over het feit waarom Malawi nu niet vooruit komt. Ze hebben geen voorbeeld gekregen om hard te werken en doen dat dus ook niet. Waarom zou je nu gaan werken voor later om niks te doen als je ook nu niets kunt doen? Veel mensen hebben het beeld dat het voor blanke mensen allemaal uit de lucht komt vallen. Eigenlijk houden wij (o.a.) Europeanen het systeem ook een beetje in stand: mensen hier zijn gewend hun 'hand op te houden'. Nu zijn er ook mensen hier die wel iets willen bereiken zoals Johnnie van het taxibedrijf, of de jongeman bij Kiboko-hotel die probeert geld voor zijn opleiding bijeen te krijgen. Onze conclusie is desondanks dat het het meeste nut heeft om met kids aan het werk te zijn. Zij zijn de hoop op verandering. Wat fijn dat we met hen mogen werken. Een steen maakt nog geen huis, wij hopen dus een klein steentje bij te dragen aan een heel groot huis. God has a plan.

Na wat OV-vertraging (sjonge jonge, net NS!)kwamen we op ons project. We voelden ons veel meer op ons gemak nu we gewoon zelf weer aan de slag gingen met de kids. Met de baby-class (kids van 2-4) hebben we heerlijk gezongen, gedanst en spelletjes gedaan. Daarna deed ik de afwas bij onze huismoeders, las ik wat boekjes voor en heb ik de huismoeders wat grepen op de gitaar geleerd zodat zij als we weggaan op de gitaar een liedje kunnen spelen. Hannah deed kuswa nteza (noten pellen) en leerde de kids hoe ze om konden gaan met de kleine kittens van 4 weken die nieuw zijn (waar ze vandaan komen geen idee). Daarna gingen we met z'n allen zingend, gitarend en dansend los op 'who's the king of the jungle' en andere nummers. Toen de 'baas'-huismoeder onze foto's zag van het ziekenhuis, had ze meteen veel ideeen! Volgende week gaan we dus waarschijnlijk ook bij ons eigen project aan 't schilderen. Leuk! Morgen nemen we schmink mee en gaan we alle kids eens flink betoveren. We zitten er weer helemaal in en hebben superveel ideeen voor de komende weken.

Wij gaan nu heerlijk naar bed - zonder olifanten en nijlpaarden naast onze tent- Welterusten!
Heel veel liefs en dio ma kokonda (ik hou van je) Mieneke (en my dear sweet friend Hannah)