7-09-2015
The white zone

Je loopt in de Malawiaanse hitte. Hoofd druipend van het zweet, schoenen rood van het zand. Per definitie verschil je niet heel veel van de lokale bevolking. Behalve dan een klein dingetje: je bent zo wit als een mentos. Onderweg naar de minibus, fietstaxi of waar dan ook staren vele paren ogen je aan. Sommigen lachen, anderen kijken alleen en enkelen werpen een boze blik. Mensen stoten elkaar aan, net alsof ze elkaar waarschuwen: 'Pas op, the white zone komt eraan!' De eerste paar dagen voel je je erg bekeken, maar het went en al gauw beweeg je je als een van hen door de stad, 'Mwuli bwangi, ndillibwino!' -wat overigens 'hallo hoe gaat het, goed' betekent- roepend.

De contrasten zijn hier levensgroot. Mensen zijn hier of heel arm, of heel rijk. Het is pijnlijk om te beseffen dat je dit met al je wilskracht niet in een keer kunt veranderen. Ook op ons project komen we situaties tegen die te gek voor woorden zijn. Maar laat ik niet te ver op de zaken vooruit lopen, we hebben ook nog een weekend gehad.

Op zaterdagochtend staan we vroeg op, Rachid komt ons ophalen om Nkoma mountain te beklimmen. Rennend door de gang en havermout schrokkend zorg ik dat ik op tijd klaar sta. Mieneke nee, denk na, Afrikanen komen niet op tijd... Een uur later stappen we in de auto. Na een zeer hobbelige rit beginnen we de klim aan een nog hobbeligere berg. De vele hagedissen en niet-zichtbare baboo's (aapjes die op de berg zouden moeten zijn maar er helaas niet waren) genieten van een symfonie van gehijg, gepuf en gezamelijke euforie bij het behalen van de top. Het uitzicht is het mooiste wat we ooit gezien hebben. 's Avonds na het koken en zingen zijn Hannah en ik zo slim om ook nog eens even lekker de was te doen. Want we waren nog niet moe genoeg. Doodop stap ik in bed. Oh het licht staat nog aan. Eruit. Weer in bed. 'Zzzz'.. zucht een mug. Er weer uit. Onvindbaar. Oke, boeiend ik lig in een muskietennet, ik ga terug. In bed. 'Zzz' Hij zit IN m'n net! Mug dood, weer in bed. Hannah: 'Mieneke wil je het ganglicht uitdoen?' Grrrr. Je snapt, ik sliep als een blok.

Zondagochtend slapen we onze bergbeklim-moeheid uit en 's middags vertrekken we voor een rustdag naar het zwembad bij crossroads. Nu voel ik me opeens wel een heel rijke westerling als we met z'n vijven met zonnebril als amazones (White zone!) op fietstaxi's over de weg sjeezen. In het zwembad zie je echt de locale upperclass.. Na een fijne lunch krijgen we opeens gin-tonics aangeboden. 'On the house,' zegt de ober. Wat lief, vinden wij, alleen het is nogal sterk... 'Tequila's!' meldt de ober vijf minuten later. 'From the man over there.' Een rijke Amerikaan vindt het blijkbaar leuk om een 'experiment' met ons uit te voeren en laat ons de gin's en tequila's brengen, hopend dat hij iets leuks te zien krijgt. Aan onze tafel komt hij zwetsen over de 'Nederlandse bitch' die hij getrouwd is en dat we echt de tequila's moeten opdrinken. Yara haalt een wisseltruc uit en drinkt 'tequila' (tonic), daarna pas gaat hij weg. Het is vrij creepy dat hij nog steeds bij het zwembad zit terwijl wij verder relaxen, maar na een tijdje storen we er ons niet meer aan. We kunnen er erg om lachen.

Vandaag komen we uitgerust ons bed uit om weer naar ons project te gaan. De rit is echter niet zo rustig. Mijn fietstaxidriver heeft een slag in zijn wiel en dankzij mijn 'AI AI AI'-kracht kan ik nog net voorkomen dat ik geplet wordt door de stoep en de minibus die naast ons rijdt. De lege, oh nee, overvolle-met-vijf-mensen-op-elke-bank-propbus, zorgt ervoor dat we na de ride doodop zijn. We stoppen zeker tien keer. Politiecontrole? Geen probleem. Koop 'm om en je mag zo weer door. Tankstation? Tuurlijk. Koop een fles benzine, rijdt verder en stop om na vijf minuten de tank bij te vullen. Vooruit denken is niet nodig. Haast? Doe gewoon de busdeur dicht als er nog een kindervoet tussen zit. Rubbernood? No worry, gewoon de rubbertjes uit de busdeur halen zodat een man zich keihard stoot zonder een kik te geven, maar bloedt als een rund. Ik snap wel dat Hannah graag uit de bus wil omdat het hoofd van de man naast haar gutst van het bloed. We hebben helaas geen papier of iets bij ons en de man ziet er niet uit alsof hij een ambulance gaat bellen. Een beetje deppen met een shirt is wel genoeg toch? Verdwaasd lopen we naar Chitipi. Misschien heeft de arme man wel helemaal geen geld om naar het ziekenhuis te gaan, besef ik me.

Gelukkig worden we op het project door onze vaste crew met kids begroet. We gaan dan even kijken bij de school ernaast, daar gaan we ook werken. Een beetje overdonderd staren we naar het tafereel voor onze ogen. Alle leerlingen staan in een lokaal te wachten en de leerkrachten maken met een paar leerlingen het lokaal schoon. Op de eerste schooldag! Ze doen hier niet aan voorbereiding. We mogen even kijken bij de eerste klas met kleintjes. Na een opgewekt 'Hello teacher- Hello class-sit down'- haalt een van de leerkrachten haar borsten tevoorschijn en voedt haar baby midden in de klas terwijl de leerlingen keihard het alfabet schreeuwen. Even later neemt de andere leerkracht ons mee naar de andere klas, waar de hele tijd geen leerkracht aanwezig was. Na een minuut komt de headmaster de leerkracht halen. 'I need her to write letters for the parents', is zijn boodschap. Ehm, ja oke, worden wij hier dan gedumpt bij de klas zonder verdere instructies? Hannah en ik kijken elkaar aan. Met spelletjes overleven we de ochtend. Als Hannah aanbiedt te helpen bij het schrijven van de brieven en ik de klas eventjes meeneem, blijkt dat ze het haar helemaal alleen laten opknappen en zelf onder een boom zitten met hun telefoon! Dit gaat ons niet weer overkomen. Als we weer terugkeren naar het weeshuis zien we de headmaster wegrijden op een bloedrode glimmende crossmotor, in gesteven pak.

Met de huismoeders maken we nog even goede afspraken over onze wederzijdse verwachtingen, dat is fijn. Met de kids waarmee we ondertussen een band hebben gebouwd, sluiten we de dag af met spelletjes. Ze zijn geobserdeerd door filmpjes van zichzelf, schattig. Helaas vinden we een lief gehandicapt meisje, waar we ook altijd mee spelen, half in de wc. Ze zit er al een uur... De huismoeder tegen wie ik gezegd had dat ze er nog zat, ligt ergens anders te slapen. Gelukkig gaat een andere er naartoe. Maar pff, mijn hartje breekt omdat ze bijna de hele dag alleen zit. We hopen een vertrouwensband op te bouwen met de huismoeders en over verschillende dingen te kunnen praten.

Op de markt lopen we als echte locals met de boodschappen op ons hoofd, want dat is nou toch eenmaal echt makkelijker. Maar we blijven... The white zone.

Kusjes en heel veel liefs, Mieneke (en Hannah)