Vandaag, dinsdag de 22ste, een lekker ochtendje vrij! Wat heerlijk, al onze huisgenoten (we zijn totaal met 10!) zijn lekker op pad naar hun eigen projecten. Even een momentje voor jezelf. Best even wennen. Eerst maar eens even wat langer slapen dan normaal. Wat ontzettend lekker! Met een ietwat rusteloos gevoel -ik heb tientalle ideeen voor mijn enige vrije ochtend- beslis ik wat ik ga doen: even het een en ander wassen en daarna tijd voor een bakkie! We drinken samen met Debora en de tuinman een bakkie warme choco. Vervolgens tijd voor wat creativiteit. Na een pannenkoeken-lunch vertrekken we spoedig naar ons project.

Eind september en de maand oktober is het hier hoogzomer, zonder regen. Tussen 11 en 14uur is het het warmst van de dag, dit merken we dan ook meteen. Na een lekkere kleef-plak-zitten als een opgevouwen giraf in de minibus- tocht, komen we aan op ons project. Helaas ietwat laat omdat we dit keer wel 3 maal politiecontrole hadden. Natuurlijk denk je als chauffeur niet na de eerste controle 'ik dump er een paar', en ook na de tweede controle denkt hij dat niet. Met als gevolg dat hij drie keer de politie omkoopt. De kinderen zijn huiswerk aan het maken. De moeder houdt nauwlettend een oogje in het zicht. Mieneke leest een verhaal voor aan een aantal kinderen. Intussen help ik de vierjarigen met het schrijven van allemaal enen (1). Toch best lastig als je niet gewend bent om te schrijven. Met de tong uit de mond doen ze ijverig hun best. Wat een schatjes! Ik hou van deze kindertjes, van de familie. Altijd als we komen roepen ze 'Welcome home'. Inmiddels voelt het ook wel als thuiskomen. Mieneke gaat kleuren met een heel aantal kinderen. Intussen zit ik bij de meiden die allemaal vlechtjes in hun haar krijgen. Heerlijk om even te ontspannen.

Na wat heerlijke thee en versgebakken witbrood, vertrekken we met Telina en Agrey (de huisouders) naar de kerk in Area 49. Oeh, wat ben ik nieuwsgierig! In Nederland heb ik inmiddels aardig wat verschillende diensten meegemaakt. Aangezien onze huisgenoten wat perplex terug kwamen van hun dienst, ben ik zeer benieuwd naar ons verloop van de avond. In de auto heerst een gemoedelijke prima sfeer. Agrey maakt grapjes en voelt zich inmiddels aardig vrij bij ons. Eenmaal op het parkeerterrein horen we de swingende muziek al galmen. De kerk ziet er uit als een soort Opwekkings tent, zoals bij het hoofdprogramma van de conferentie Opwekking. In de kerk kunnen totaal ongeveer 1000 mensen. Een kleine 200 man staat te swingen, een koortje staat naast het podium en de zangleider danst uitbundig heen en weer. De zangleider zingt alle regels voor, die de kerk vervolgens herhaalt. De zangleider zingt intussen weer door die zin heen. Een blij en aangenaam gevoel stroomt door mijn lichaam. Voor nu is het prima, leuk en komt het fijn over. Langzaam wordt het steeds drukker in de kerk: typtisch Afrika, denk ik. Zelfs baby's en kinderen zitten nog in de avonddienst. Na het swing en dance gedeelte gaan we over tot de Worship. 'Worthy is the lamb, worthy is the lamb, you are holy, holy, are you lord God almighty, worthy is the lamb, worthy is the lamb, amen' wordt uit volle borst meegezongen in de Afrikaanse menigte. Vol overgave staan de mensen te aanbidden. Momentjes van kippevel volgen. Wat een enorme verbinding. Ëén kerk, één God, één gezamelijk lied. Gevoelens van blijdschap en dankbaarheid. Wat is God ontzettend goed. Na een uur zingen begint de preek, welke gaat over voorspoed voor Christenen die Jezus volgen. De preek wordt geschreeuwd naar de zaal, waarop de gemeente telkens 'amen' roept. Wat ben ik ontzettend blij dat ik mee ben gegaan naar deze dienst. Ik voel me opgeladen en supergoed. Met oorpijn vertrekken we naar huis. Eenmaal thuis kunnen we gelijk aanschuiven bij het avondeten. Moe en voldaan stappen we in ons bedje. Wat een zegen om daar te zijn geweest!

Woensdagochtend gaan we met Ellen en Yara mee naar 'House of Joy', een crisisopvang waar 14 baby's en 50 peuters verblijven. De kindjes worden verzorgd door nonnen en een paar huismoeders. Onder begeleiding van Mieneke's gitaarspel zingen, spelen en dansen we met de kindjes. Deze kindjes kunnen geen Engels, ook de huismoeders kunnen dit bijna niet. Opeens merken we hoe lastig het is om dan een dansje met de kindjes te doen. De kindjes staren naar de gitaar alsof ze het nooit eerder gezien hebben. Daarna gaan we lekker baby's knuffelen. Ik hou een tweeling vast van 5 weekjes. Het kindje lijkt nog lichter dan een melkpak. Heftig om te beseffen dat hun moeder tijdens de bevalling overleden is, de vader werkt en de kindjes vanaf baby af aan in een opvang wonen met 12 andere kindjes. De kindjes liggen allemaal op 1 zaal, met als resultaat dat als er een gaat huilen er spontaan een heel koor ontstaat. Ik besef me dat ik en vele kinderen in Nederland het zeer goed hebben. Ook besef ik me dat deze kindjes het lastig gaan krijgen, omdat ze nu al starten zonder hun eigen familie. Ik ben blij dat er standaard vrijwilligers vanuit onze organisatie zijn. Elke dag dat een baby geknuffeld wordt is er een. Ik merk dat de nonnen prioriteiten moeten stellen en veelal functionele aandacht moeten geven. Zodra de kindjes sterk genoeg zijn worden ze bij de gemeenschap terug geplaatst. Een mooie, ontroerende dag verloopt snel. We verschonen de een na de andere katoenen luier. Soms druipt het er aan alle kanten uit of is de luier simpelweg te dun om alles op te nemen. Na een indrukwekkende dag gaan we weer op huis aan.

Inmiddels zijn er vier nieuwe mensen bij de groep vrijwilligers gekomen, die elders verblijven. Ik deel over ons project, aangezien een meid ons na ons aflost. Op dat moment besef ik me wat we allemaal hebben gedaan, hoe gaaf het is en hoe blij ik ben. Na een relaxte avond hebben Mieneke en ik nog even een moment samen. Even bijkomen van alle indrukken en de drukte in ons huis. Het is lastig om een stil plekje voor jezelf te hebben met zoveel mensen.

Donderdag starten we weer op ons eigen project waar we met open armen worden ontvangen. De huismoeders lachen om ons verhaal. Mieneke en ik zaten vanmorgen in de meest chille minibus ever, waardoor we beide zaten te dagdromen en de medereizigers een kilometer na ons project zeiden 'weten jullie wel waar Chitipi is?' Wij een volmondige 'ja', waarop de reizers zeiden 'dat ligt inmiddels al een kilometer terug'. Balen! Dan maar uitstappen en lekker een ochtendwandelingetje erbij.

De kinderen op het schooltje zijn enorm veranderd, evenals onze indruk van de leraren. De leraren gaan door met hun les als we binnenkomen, ze doen wat! De kinderen zijn helemaal aan ons gewend. Praten met elkaar, spelen spelletjes, maken ruzie, rennen, gaan van hun stoeltje af als de juf even weg is, etcetera etcetera. Ook kruipen de kinderen ongevraagd op schoot. Wouw! De leukste schooldag van onze reis in Malawi!
Tussen de middag krijgen we rijst en tomaten met ei als lunch. Superlief dat ze dat speciaal voor hun gasten maken. Het gehandicapte meisje wordt door Telina helemaal in de watten gelegd: vlechtjes in de haren, nageltjes gelakt, knuffelen met 'mama', samen zingen en tot slot mooie paarse lippenstift op haar lipjes. Het meisje is helemaal ontspannen. Telina legt uit dat de naam van het meisje 'gift' betekent. Nergens in de maatschappij heeft ze een plekje, hier bij Chitipi zien ze haar als gift van God waar ze voor mogen zorgen. Telina vertelt over hoe ze bij dit project is gekomen, hoe ze haar man heeft ontmoet en wat God in haar leven heeft gedaan. Wouw! Haar verhalen boeien me! Zo praten we een poos.

's Middags leert Mieneke twee huismoeders nog wat gitaargrepen. Even later zien we dat ze het oefenen met de oudere kinderen. Geweldig leuk om te zien! Ook hoor je veel mensen onze liedjes zingen 'Create in me a Clean heart', 'Who is the King of the Jungle', 'A ram sam sam'. Superleuk om te zien wat voor inpact je kan hebben in 4 weken. Telina vertelt ons dat ze ons echt gaat missen en ze ons leuke enthousiaste vrijwilligers vindt. Nice om te horen!

Als we onze spullen pakken om naar huis te gaan, zie ik een berichtje op mijn telefoon van een huisgenoot 'vanaf vandaag, donderdag, tot en met maandag hebben we geen water. Wanneer het vandaag stopt is onbekend'. Als een malle reizen we naar huis in de hoop nog een laatste douche te kunnen pakken. Ook willen we nog snel de kleding wassen die we weg willen gaan geven aan ons project, aanstaande maandag. Eenmaal thuis hadden we gelukkig nog water! Voor hoelang... geen idee! Ik laat me verrassen! Warm heart of Africa. Warm zal het zeker zijn! Haha! Na een uurtje gaat het opeens regenen: 2 minuten een paar druppeltjes. Wat een zegen die verfrissende ienieminie regen :P
Tot snel! Bedankt voor jullie lieve berichtjes en enhousiasme! Het doet ons supergoed!
xxx Hannah (en Mieneke) :D

@Mariel! Wat je echt mee moet nemen zijn verfspullen en knutseldingen! Superduur hier ;) De meeste projecten waarderen het als er wat muurschilderingen komen op de kale saaie muren (zie foto's). En als je een intrument kan bespelen is het zeker een aanrader om je intrument mee te nemen :D Ook is het leuk om een voetbal mee te nemen. Wat ze hier hebben zijn van die superlichte balletjes en basketballen... De echte voetbals zijn ontzettend prijzig. Met een bal kan je veel doen, dus dat is nooit verkeerd. Succes!