3 Weken geleden liep ik nu de voordeur van mijn huis binnen. Nét terug uit het warme Afrika. Inmiddels voelt het alsof ik er nauwelijks geweest ben, wetende dat ik toch daar was. Wat vloog de tijd! En wat heb ik genoten! Gemengde gevoelens kwamen de afgelopen tijd voorbij.

Woensdag 30 september.

Nog een half uurtje en we worden opgehaald. We zijn de enige die in het Doingoood huis zijn en pakken rustig onze laatste spulletjes in. We zijn vandaag om 6.30 opgestaan, om afscheid te nemen van al onze huisgenoten die inmiddels naar hun projecten zijn vertrokken. Ik ga nog eventjes in de tuin zitten om te genieten van de laatste Afrikaanse zonnestralen. 10.30, Rachid zou er nu moeten zijn om ons naar het vliegveld te brengen. 10.45 hij is er nog niet. Hm, we moeten wel echt op tijd bij het vliegveld zijn. Overal in Afrika mag je te laat komen, behalve…juist! bij het vliegveld. Want, wonder boven wonder vertrekt daar alles precies op tijd. Hoe is het mogelijk?!?

Om 10.50 is Rachid er gelukkig. Hij was ons niet vergeten. Nadat we snel alles ingeladen hebben, nemen we afscheid van de tuinman en vertrekken we. Onderweg probeert Rachid ons nog even een laatste onvergetelijke rit te geven. Hij zet onze twee favoriete Afrikaanse nummers op en swingend komen we aan op LLW Airport. Rachid zegt dat we niet moeten huilen, omdat hij anders ook moet huilen en niemand hem dan kan troosten. Lachend om zijn grapjes nemen we afscheid. Nog niet helemaal realiserend dat het dan nu echt voorbij is. Het inchecken verloopt voorspoedig. We wachten een uurtje en stappen het vliegtuig in.

In het vliegtuig is het vrij krap. Aangezien we 5,5 uur in dit vliegtuig zitten besluit ik een rij naar voren te gaan. Daar is de nooduitgang en heb ik heerlijk veel beenruimte. Mieneke kan daardoor lekker liggen op drie stoelen. Ik beland naast twee Amerikaanse artsen van een jaar of 25 die ook een maand vrijwilligerswerk hebben gedaan in Lilongwe. De jongemannen zijn vriendelijk en geïnteresseerd in onze verhalen. We vertellen elkaar onze belevenissen en komen er achter dat wij eigenlijk superveel gezien en gedaan hebben en eigenlijk het maximale uit onze reis hebben gehaald! Wouw! De mannen zijn lichtelijk jaloers. Wat fijn dat we een gewoon gesprek kunnen hebben, zonder het gevoel te krijgen dat ze iets van je ‘moeten’. De Amerikanen gaan naar een Baptisten gemeente, wat het dubbel bijzonder maakt. Zit je ineens naast twee broers :D De reis vliegt voorbij. Eenmaal aangekomen in Addis Abeba hebben wij een wachttijd van 4 uur. Aangezien zij 2 uur moeten wachten besluiten we Cluedo te gaan spelen met z’n vieren. Het Nederlandse team wint!

Als de mannen gaan inchecken veranderd er voor ons ook het een en ander. Gelijk rennen er twee donkere mannen naar de lege stoelen naast ons. Eerst praten ze samen, het gesprek gaat vrij snel over naar ons. Mieneke en ik realiseren ons dat we nog steeds in Afrika zijn en we nog steeds mentosjes zijn tussen de dropjes. We vallen nog enorm op.

Ook wij mogen gelukkig inchecken. Ondanks dat drinken in je tas verboden is, komen mijn 3 waterflesjes met gemak door de douane. De vrouw achter het schermpje kijkt meer naar de rij dan naar het schermpje. Best een gevaarlijk idee eigenlijk. De vlucht van 8,5 uur vliegt voorbij. Samen hebben we 3 stoelen waardoor we, ietwat in elkaar gevouwen, beiden heerlijk liggen en in slaap vallen.

In Vienna hebben we een korte overstap. We voelen ons wakker, moeten nog maar 1,5 uur reizen en hebben energie voor 10 om het thuisfront te vertellen over onze avonturen en belevenissen. We zitten naast een jongen die twee maanden heeft gereisd in Thailand, Vietnam en Cambodja. Wat een verhalen en wat een avontuur. Heerlijk om weer gewoon Nederlands te kunnen praten, ook een beetje gek na vijf weken Engels. Op Schiphol staat onze familie en lieve Marie ons op te wachten. Natuurlijk is Job er ook bij. Gezellig even koffie drinken en de eerste verhalen vertellen. Mieneke en ik zitten naast elkaar. Het idee dat we ook bijna afscheid moeten nemen van elkaar is gewoon niet leuk.

Thuis pak ik rustig uit, verschoon ik mijn aquarium en besef ik me daarmee gelijk dat ik weer écht thuis ben. Het Nederlandse ongeduld was er al toen we op onze koffers moesten wachten. Raar hoe snel dat gaat. ’s Avonds rollen opeens de tranen over mijn wangen. Wat mis ik Afrika! Het idee dat ik daar voorlopig niet meer ben, niet meer de vrijheid heb, niet meer elke dag op avontuur ga, niet meer bij de kinderen ben, niet meer de warmte heb. Het idee dat het avontuur, wat zo lang leek, voorbij is, is echt verschrikkelijk!!

Ondanks dat ik Afrika mis, weet ik dat ze het daar goed hebben. Goed op hun manier. Ze genieten van het leven, leven écht met de dag en zijn gelukkig met het weinige wat ze hebben. Ze weten dat God altijd bij hen is en elke dag voor hen zorgt. Wat bijzonder. Het maakt het iets makkelijker om ze te moeten missen. In Nederland heb ik het gevoel van saaiheid en voorspelbaarheid. Je weet eigelijk al hoe je week gaat verlopen, omdat je alles zelf plant. Daarnaast is het in Nederland gewoon te goed geregeld. Wegen waar een klein kuiltje in zit worden alvast vervangen om erger te voorkomen. Rioolbuizen worden vervangen gewoon omdat ze oud zijn. Wat is Nederland soms eigenlijk toch raar!

Het is geweldig om de mensen thuis over Afrika te vertellen. Nog steeds praat ik bijna dagelijks over ons avontuur. Regelmatig bellen Mieneke en ik elkaar, gewoon om even wat herinneringen op te halen. Of we sturen elkaar een fotootje. Op zulke momenten lijk ik even terug, even terug in Afrika. Ook hebben we nog contact met huisgenoten die nog wel in Malawi zijn. Wat geweldig om hun avonturen te volgen. Hierdoor blijft Afrika leven. Ondanks dat ik terug ben, is Afrika niet op gehouden. De herinneringen, avonturen, belevenissen en ervaringen neem je je leven lang mee. Hierdoor blijft Afrika in principe voortleven. Ondanks dat mis ik het enorm! Terug ga ik zeker! Wanneer is nog onbekend. Voor nu moet ik het doen met de herinneringen, foto’s en verhalen die ik heb.

Afrika: voor iedereen een aanrader. Afrika, bedankt dat ik van je mocht genieten!
Ik mis je!

Hannah