Ongelofelijk! Wat maak je hier veel mee. Soms denk je: hou nou toch eens op! Genoeg! Of, waar ben ik in beland? Vandaag zaten Mieneke en ik wederom in de minibus met een man of 20. Het zijn kleine Volkswagenbusjes waar bij ons 9 mensen krap in zitten en hier dus ongeveer 22 tot 25 man plus grote zakken met hout, teilen, riet en andere spullen. Eerder vertrekken dan dat ie vol zit? Dacht het niet!! Weten hoe laat je vertrekt? Nou gewoon als de minibus vol zit. Dit kan wel een 20 minuten duren, want tja.. je moet het natuurlijk wel eens zijn met de prijs van de rit. Soms zit je dus naast het ritje van 10 minuten gewoon 40 minuten krap omdat je nog niet vertrokken bent! En dat is nog niet het enige. Vandaag zijn we in totaal 4 keer ten huwelijk gevraagd, buiten het feit om dat ze vragen of je een vriend hebt. En als je dan zegt dat je een boyfriend hebt dan zeggen ze 'ohh only a boyfriend?? No problem!'. Gelukkig heb ik 2 ringen om mijn vingers zitten en houden ze vrij snel op als ik die laat zien.. Mieneke daarentegen... zij heeft haar ringen thuis gelaten. Dan maak je het volgende mee:

Allereerst zag de buschaffeur ons al zitten, "you look like a beautiful flower', zei hij en we kregen korting. Vervolgens draaide een hippie-rasta-patser-boy zich om en vroeg na allerlei liefdesverklaringen of Mieneke getrouwd was. Nadat ze haar handen had laten zien - leeg- was het hek van de dam. 'Ahaaa, so your going to marry later, but not yet, than I'll ask you now! Do you want to marry me?' Ehm, nee bedankt. Dit was nog best grappig, de tweede man die middag werd irritant, waardoor ze wat harder was met: 'NO I've got a man at home and I'll NEVER be yours.' Deze pijnlijke dis werd door de busreizigers beaamt met veel oeh's. Mieneke is nu dus wanhopig op zoek naar een ring.

Ook op het project en in ons Doing Goood huis maak je veel mee. Van kakkerlakken in de gang, tot grote spinnen in de badkamer. Oh, wat vies! Gelukkig slapen we heerlijk in een muskietennet, dus die ene spin die ze beweren dat je in het jaar eet, eet je niet hier :-) In ons huis is het gezellig! Mieneke en ik zijn met 3 andere vrijwilligers in het huis, waardoor het voelt alsof we op kamers wonen. Terwijl ik deze blog zit te schrijven hebben we al 3 uur geen stroom, dus gegeten hebben we nog niet (20.30). Afval scheiden kennen ze hier niet. Al het afval gaat in een grote ton, deze wordt geleegd in de hoek van de tuin en een keer in de zoveel dagen verbrand. Tot die tijd eten de honden er van. Gisteren toen we terug kwamen van ons project lagen er overal bebloede brokken tampon in de tuin. Te vies! En dan denk je echt: verbrand het gelijk mensen! Dit gaat nergens over! Zo ranzig. Ook langs de weg zie je overal stukken tampon, luiers, etensresten, dode honden en afvalbergjes. Prullenbakken lijken hier niet te bestaan. Naast de wegen heb je een soort greppel waar het afval wordt ingegooid, of er zijn gaten in de weg waar opeens een afvalput is. Jakkes!

Bij Chitipi, het kindertehuis, is het indrukwekkend! Ooit weleens je billen afgeveegd met het nieuws van vandaag? Nou, wij nu dus wel :p Bijzonder om te zien waar de prioriteiten liggen. De huismoeders hebben wel allemaal een eigen mobiele telefoon, maar geen wc papier. Kinderen krijgen praktische aandacht: eten, een huis en een bed. Drinken pakken de kinderen soms zelf en soms lijken ze niet te drinken. Overal liggen doppinda's. Dit roosteren de kinderen zelf op het vuur en eten ze dan op. Kinderen lijken weinig waarde te hechten aan materiaal. Vandaag gooide een kindje van 4 jaar zijn kleurboek bladzij voor bladzij op het vuur. Dan denk je toch? Men, je hebt maar 1 kleurboek en die gooi je met zoveel gemak weg?? De huismoeders zijn niet in de buurt van het vuur, dus als de kinderen iets overkomt dan moeten ze zichzelf maar redden.

Gisteren en vandaag hebben we ongeveer 20 kinderen ontmoet. De jongste is 14 maanden. Hij probeert zijn eerste stapjes te zetten. Geluid maken of praten doet hij bijna niet. Hij hangt de hele dag op de rug van kinderen of de huismoeders. Ik vraag me af hoe hij zijn fijne motoriek aanleert als hij nergens mee speelt. Hij lacht en huilt weinig. Toch triest om te zien. Zelfs als je alles uit de kast haal qua gezichten: hij veroert bijna geen spier. Misschien komt dat nog als hij ons beter kent.

Een dag in Malawi is als een maand in Nederland. Wat dat betreft maak je in Nederland vrij weinig mee en hebben we best een gemoedelijk en luxe leven. Problemen lijken hier minder op te vallen, er lijken zo weinig normen en waarden te zijn. Dronken mensen langs de kant van de weg, een levend varken achterop de fiets, 2 hangende kippen in de hand van een lopende vrouw, een zakenman in pak gepropt in een minibusje... wat een verschillen en ALLES kan! Ondanks alle verschillen hou ik van dit land, de mensen en de cultuur. Gewoon omdat het wel iets heeft en je snel gewend raakt aan het leven hier.

Dit weekend zijn we vrij. Even bijkomen van alle indrukken en lekker uitrusten. Elke dag om 6.30 opstaan en om 17.30 thuis komen is toch best intensief naast alle belevenissen. Jullie horen van ons!

Lieve groetjes vanuit Lilongwe, area 47.

Hannah (en Mieneke)