2 September 2015 Doing goood huis Lilongwe

Mwuli Bwangi!

Hannah en ik zijn dinsdag veilig aangekomen op het vliegveld van Malawi na een lange reis van 22 uur. Afgezien van vele snurkende en dicht-tegen-je-aan-zittende mensen ging die heel goed. Janneke, de toffe coordinator van Doing Goood, haalde ons op en daarna reden we met een aardige chaffeur naar het Doing Goood huis. Buiten liepen vrouwen met grote schalen op hun hoofd en mannen probeerden dingen te verkopen langs de weg. Veel groen is er niet te zien, want het is een van de droogste maanden hier (nu 29 graden). Het huis is mintgroen-gezellig. Na een korte rondleiding gingen we even slapen, want we hadden toch een 'powercut'. De stroom valt hier elke avond tussen 18.00 en 21.00 uit, soms vaker per dag. Koken moet dus vroeg gebeuren! Om 21.00 hadden we toch nog een beetje trek, dus zetten we onze pannenkoekenkunsten in. Daarna doken we lekker in ons bedje, MET muskietennet.

De volgende ochtend werden we gewekt door de opkomende Malawiaanse zon. Uitgerust klommen we uit bed. Hannah wilde graag Brinta eten en zette daarom een pannetje melk op. UItgaande van de piep van de magnetron die Hannah van huis uit gewend is, vervolgde zij haar andere bezigheden. Opeens hoorde ik veel gesis... en ja hoor, het was een melk-overkook-festijn in de keuken. En we hadden al haast, want Deborah (de huishoudster) zou ons om 9.30 komen halen voor een city-trip. We waren lichtelijk verbaast dat ze er om kwart voor 10 pas was, maar vonden het niet heel raar aangezien Afrikanen erom bekend staan te laat te komen. Op haar gemak maakte ze het huis schoon. Wij gingen toen maar verder met de afwas en vertrokken iets voor half elf. Later die dag kwamen we erachter dat de klok helemaal geen uur vooruit stond zoals we dachten, maar dat gewoon dezelfde tijd als in Nederland geldt. Blunder number two, ze was gewoon op tijd! We stapten in een tuktuk- een piepklein autootje waar je met z'n vieren in kunt- en reden naar de stad. Wat een belevenis!

Deborah liet ons zien waar we geld konden pinnen en toonde ons daarna de ware market-spirit. Op de markt hing de lucht van verse groenten vermengd met zweet en stof. Mannen met manden fruit volgden ons op de voet, hopend dat we iets zouden kopen. Wij zochten uit wat we wilden hebben, Deborah onderhandelde over de prijs en wij betaalden om het een beetje door te krijgen. Na het marktavontuur liepen we volbeladen naar het Kiboko hotel, waar we iets dronken. Een echt oase-plekje. Het grootste avondtuur die dag was wel het minibusje. Bij mini denk ik aan iets kleins, dus logischerwijze gaan er in een minibus niet zoveel mensen, toch? Maar dit geldt niet voor Malawiaanse begrippen. Less is more, MORE!!Op de achterbank zat Hannah met haar mooie hollandse hoofd vastgeklemd, bonkend tegen het dak bij elke hobbel, vergezeld door 23 Malawianen. En ik natuurlijk, stiekem schaterlachend. Het hele busje zat propvol, iedereen lekker knus zwetend tegen elkaar aangeplakt. Laten we maar zeggen dat de krakkemige busstoelen passen bij het rijgedrag van de driver.

's Middags ontmoetten we onze gezellige medevrijwilligers en net voordat de stroom uitviel zaten we met een lekker maaltje bij kaarslicht aan tafel. De volgende ochtend kwam mijn toast me (letterlijk) tegemoet springen vanuit het rooster, klaar om de dag te beginnen. We gingen op ons project Chitipi Orphanage kijken en werden verwelkomt door de vriendelijke huismoeders en een aantal kids waarmee we wat plezier maakten. Tijdens de rondleiding zagen we 100 knorrende varkens (die ze verkopen), maisvelden en drie jongens spetterend in een vijver om het water 'zuurstof' te geven voor de vissen. Het weeshuis is hier natuurlijk niet zoals in Nederland, maar gelukkig zijn er genoeg bedden, is er een keuken en hangt er een fijne sfeer. We kunnen niet wachten om onze handen uit de mouwen te steken wanneer er meer kinderen komen aankomende dagen (deze week is het nog vakantie). Dan zullen jullie zeker meer horen over ons project!

Vanmiddag zijn we ook nog even op de stoffenmarkt geweest en hebben we onderhandeld op de markt. Hannah is een goede afdinger, ik ehm ja ben er niet zo'n ster in. Als klap op de vuurpijl vonden we na een gezellige avond een kakkerlak in het bad, die we met z'n allen hebben doodgespoten met DE GROENE SPUITBUS (Vermoordmiddel voor vervelende beestjes). Dat smeed echt wel een onderlinge band kan ik je zeggen. Snel meer (dan volgen ook foto's! We gaan nu heerlijk slapen om morgen naar ons project te gaan!

Veel liefs en kusjes, Mieneke (en Hannah)